MARMELADA DE AMORAS

Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
“Cantares gallegos” Rosalía de Castro
Ata Rosalía se acordou delas ó despedirse da súa terra. Inundan os camiños e as corredoiras, por desgraza, cada vez menos, dado que o asfalto pasa a ter máis protagonismo. As silveiras estórbannos porque pican, pero dan unhas amoriñas, ricas, ricas.
Afortunadamente, en Carnota, “onde me eu criei”, aínda hai moitas silveiras. Tiña eu antollo de facer marmelada de amoras e o domingo, no noso paseo, polo monte, coas cadeliñas, collín medio quilo delas. Fomos por unha ruta na que non hai demasiadas. Outro día faremos outra, na que sei que hai bastantes, e farase máis marmelada, para matar o antollo xa teño.
As amoras son tan ricas que ata ás cadelas lles gustan, a pequerrecha, que é lista, coma un allo, xa as colle soíña da silveira, sérvese ela, non lle facemos falta nós, quéreas ben maduriñas, as verdes chúspeas. A outra, séntase , ó noso carón, coa boca aberta e a lingua fóra, esperando a que lle deamos. Non sei quen é máis lista.
Cando a miña amiga “a curuxa” vexa esta receita, vaime dicir “Ah, condanada e non me avisaches!!!”. Non podía esperar. Ven buscar o cacharriño pequeno (o grande é para min), para a proba, xa faremos máis.

Ingredientes570 grs de amoras
350 grs de azucre
O zume dun limón
RealizaciónLavamos as amoras e cubrímolas co azucre. Deixámolas, a macerar, toda a noite. Á mañá seguinte ponse no lume ata ferver, cando ferva, deixámolas a lume medio, arredor de media hora. Pasámolas polo pasapuré para machucar ben as amoras. Como as pebidas se colan, eu paseino por un coador de malla fina e quedou libre de toda pebida, finiña, finiña. Volvemos a poñela no lume ata que acade o espeso de marmelada que queremos (facemos a proba do prato: poñendo unhas gotas nun prato que previamente puxemos no conxelador, se pasados uns segundos, non escorre, xa está).
Metémola marmelada en botes de cristal previamente esterilizados (hai que poñelos a ferver en auga arredor de vinte minutos, logo ó sacalos poñémolos boca abaixo nun trapo limpo).
Agora temos que facer o propio para que se conserve por tempo. Hai dous métodos, ou ben se poñen boca abaixo ata que arrefríen (dun día para outro) ou os metemos, aínda quentes, nunha pota cubertos de auga durante 20 minutos, sempre fervendo un pouco (os vinte minutos cóntanse a partires de que ferve).
A fonte de inspiración para esta receita foi no blogue de La cocina de la lechuza