lunes, 23 de diciembre de 2013

GALLETAS DE AVEA E CHOCOLATE (con aceite de oliva)

GALLETAS DE AVENA Y CHOCOLATE ( con aceite de oliva, sin mantequilla)
Aquí andamos un mes despois, en plenas vacacións de Nadal. E non, non publico unha receita propia destas datas tan sinaladas. Unha que é rariña e o Nadal dálle un pouquiño, bastante igual. Para min é un período de vacacións, de descanso, de goce destes días invernais nos que o que máis apetece é estar na casa recollidiño e facendo galletas e outros doces varios. Cada un ten a súa relixión e a miña é a adoración a San Azucre e Santa Fariña, cada tolo co seu tema.
Xa fai máis dun mes que as fixen por primeira vez e encantáronme. Ademais son moi sinxelas de facer, dá un pouquiño a lata formalas, aínda así o trance é pouca cousa. Agora mesmo, para min, son as galletas perfectas, encántanme, cunha infusión, e a gozar do recollemento invernal. 
En castellano
Aquí andamos un mes después, en plenas vacaciones de Navidad. Y no, no publico una receta propia de estas fechas tan señaladas. Una que es rarita y la Navidad le da un poquito, bastante igual. Para mi es un período de vacaciones, de descanso, de disfrute de estos días invernales en los que lo que más apetece es estar en casa recogidito y haciendo galletas y otros dulces varios. Cada uno tiene su religión y la mía es la adoración a San Azúcar y Santa Harina, cada loco con su tema.
Ya hace más de un mes que las hice por primera vez y me encantaron. Además son muy sencillas de hacer, da un poquito la lata formarlas, aún así el trance es poca cosa. Ahora mismo, para mi, son las galletas perfectas, me encantan, con una infusión, y a disfrutar del recogimiento invernal.



Ingredientes
125 g de copos de avea
125 g de fariña de repostería
1/2 culleradiña de royal
100 g de azucre moreno
Pizca de sal
Esencia de vainilla 
120 ml de aceite de oliva
1 ovo
Pebidas de chocolate ou chocolate troceado (50 g ou máis)




En castellano
Ingredientes
125 g de copos de avena
125 g de harina de repostería
1/2 cucharadita de royal
100 g de azúcar moreno
Pizca de sal
Esencia de vainilla 
120 ml de aceite de oliva
1 huevo
Pepitas de chocolate o chocolate troceado (50 g o más)




Elaboración 
- Mesturar todos os sólidos (avea, fariña, royal, azucre, sal) e incorporar os líquidos (aceite, vainilla, ovo), para rematar o chocolate. Mesturar todo ben.
- Facer montoncitos de masa. A masa se cohesiona pouco, non importa, non pasa nada. Intentamos xuntala un pouco e depositamos os montoncitos nunha bandexa de horno cuberta con papel de hornear.
- Hornear a 180º 15´
- Máis sinxelo non pode ser.





En castellano
Elaboración 
- Mezclar todos los sólidos (avena, harina, sal, azúcar, royal) e incorporar los líquidos (aceite, huevo, vainilla), por último el chocolate. Mezclarlo todo.
- Hacer montoncitos de masa. La masa se cohesiona poco, no importa, no pasa nada. Intentamos juntarla un poco y depositamos los montoncitos en una bandeja de horno cubierta con papel de hornear.
- Hornear a 180º 15´
- Más sencillo no puede ser.
Receta sacada de aquí.
domingo, 24 de noviembre de 2013

ALUBIAS VERDES CON AMANITA CESÁREA

Un prato espectacular, saboroso, nutritivo e de categoría. A categoría danlla as setas, a amanita cesárea, aínda que buscando en internet denomínaa como caesarea. Digamos que se trata dunha seta moi apreciada polo que lin e polo que me contaron. Que como chegou esta delicia ás miñas mans? Pois teño a sorte de coñecer ás persoas adecuadas e poder gozar da súa xenerosidade.
Todas as setas chegan ás miñas mans a través de Carmen, da Asociación Micológica Sendeiriña de Negreira que comparte comigo a afección pola cociña e faime partícipe da súa outra afección, a micoloxía, aínda que á min o que se me dá mellor é degustalas. Ademas tiven a sorte de ser invitada a unha degustación que se celebrou o pasado sábado 16 de novembro en Negreira e iso si que foi gozar as setas, saborealas cociñadas de distintas formas por un gran cociñeiro e sen pisar o monte. Ofrecéronnos un martimako con setas, un arroz con codornices e setas, unha carbonara con setas e ovo escalfado e unhas tostas con setas e cabaciño, todo delicioso e perfectamente preparado, non recordo as especies. E de sobremesa arroz con leite, tartaletas con pasteleira e unha crema de limón, en todos estaban presentes as setas, non recordo de que especie, pero a súa presenza era ou ben caramelizadas ou infusionaran o leite con elas, recordo que usaron cantarelas. Espero non equivocarme cos nome dos pratos, nin esquecerme de nada. O que si podo asegurar é que me puxen as botas.
Teño moita sorte de coñecer a Carmen e non me cansarei de darlle as grazas, nunca o poderei agradecer o suficiente. Xa van dúas entradas seguidas grazas a ela,  ao final vou ter que cederlle este blogue porque me pon en movemento e fai que publique.
As alubias,  plántaas o meu pai, conxélanas e podemos degustarlas todo o inverno e facer estes pratos de culler  tan apropiados na época de frío. 



En castellano
Un plato espectacular, sabroso, nutritivo y de categoría. La categoría se la dan las setas, la amanita cesárea, aunque buscando en internet la denomina  como caesarea. Digamos que se trata de una seta muy apreciada por lo que he leído y por lo que me han contado. Que cómo ha llegado esta delicia a mis manos? Pues que he tenido la suerte de conocer a las personas adecuadas y poder disfrutar de su generosidad.
Todas las setas llegan a mis manos a través de Carmen, de la Asociación Micológica Sendeiriña de Negreira que comparte conmigo la afición por la cocina y me hace partícipe de su otra afición, la micología, aunque a mi lo que se me da mejor es degustarlas. Ademas tuve la suerte de ser invitada a una degustación que se celebró el pasado sábado 16 de noviembre en Negreira y eso si que fue disfrutar las setas, saborearlas cocinadas de distintas formas por un gran cocinero y sin pisar el monte. Nos ofrecieron un martimako con setas, un arroz con codornices y setas, una carbonara con setas y huevo escalfado y unas tostas con setas y calabacín, todo delicioso y perfectamente preparado, no recuerdo las especies. Y de postre arroz con leche,  tartaletas con pastelera y una crema de limón, en todos estaban presentes las setas, no recuerdo de que especie, pero su presencia era o bien caramelizadas o habían infusionado la leche con ellas, recuerdo que usaron cantarelas. Espero no equivocarme con los nombre de los platos, ni olvidarme de nada. Lo que sí puedo asegurar es que me puse las botas.
Tengo mucha suerte de haber conocido a Carmen y no me cansaré de darle las gracias, nunca lo podré agradecer lo suficiente. Ya van dos entradas seguidas gracias a ella, si al final voy a tener que cederle este blog porque me pone en movimiento y hace que publique.
Las alubias, las planta mi padre, las congelan y podemos degustarlas todo el invierno y hacer estos platos de cuchara tan apropiados en la época de frío. 



Ingredientes
Alubias verdes
Cogomelos (amanita cesárea)
Aceite de oliva
Unha cebola
2 dentes de allo
Un anaco de pemento verde
Dúas cenorias
Unha lata de salsa de tomate de 100 g (marca Solís) ou un tomate
sal e pementa
Auga ou caldo
En castellano
Ingredientes
Alubias verdes
Setas (amanita cesárea)
Aceite de oliva
Una cebolla
2 dientes de ajo
Un trozo de pimiento verde
Dos zanahorias
Una lata de salsa de tomate de 100 g (marca Solís) o un tomate
sal e pimienta
Agua o caldo



Elaboración
 - Cubrimos o fondo dunha pota con aceite de oliva, cando estea quente pochamos a cebola e o allo cortados moi finos (eu fágoo na picadora)
- Cando a cebola estea dourada incorporamos o pemento cortado en anacos moi pequenos. Deixamos que vaia abrandando. En caso de usar tomate natural, este sería o momento de incorporalo, sen pel e sen pebidas e ben triturado e deixamos que se consuma un pouco.
- E a continuación, a cenoria moi fina (tamén na picadora). Deixamos que se faga un pouco coa tapa posta e o lume baixo.
- Para rematar introducimos os cogomelos cortados en anacos pequenos. Deixamos que se vaian facendo, salgamos e botámoslle unhas voltas de pementa negra recén moída. Deixámolo ata que se consuma a auga dos cogomelos (os meus xa non tiñan porque estaban conxelados e xa foran cociñados). 
- Incorporamos a salsa de tomate e deixamos que se integre ben. 
- Debemos ter a parte un cazo con auga fervendo ou con caldo.
- Unha vez listo o sofrito incorporamos as alubias e a auga fervendo de xeito que as cubra un par de dedos por encima ou máis dependo do caldosas que as queiramos. Salgamos.
- Deixamos que se vaian facendo a lume baixo e coa tapa posta. Durante unha hora máis ou menos. Eu nunca controlo a hora, vou probando, e observando a salsa. Para min unhas alubias non están ben feitas hasta que a salsa estea espesiña. 



En castellano
Elaboración
- Cubrimos el fondo de una olla con aceite de oliva, cuando esté caliente pochamos la cebolla y el ajo cortados muy finos (yo lo hago en la picadora) 
- Cuando la cebolla esté dorada incorporamos el pimiento cortado en trozos muy pequeños. Dejamos que vaya ablandando. En caso de usar tomate natural, este sería el momento de incorporarlo, sin piel y sin pepitas y bien triturado y dejamos que se consuma un poco.
- Y a continuación, la zanahoria muy fina (también en la picadora). Dejamos que se haga un poco con la tapa puesta y el fuego bajo.
- Por último introducimos las setas cortadas en trozos pequeños. Dejamos que se vayan haciendo, salamos y le echamos unas vueltas de pimienta negra recién molida. Lo dejamos hasta que se consuma el agua de las setas (las mías ya no tenían porque estaban congeladas y ya habían sido cocinadas). 
- Incorporamos la salsa de tomate y dejamos que se integre bien. 
- Debemos tener a parte un cazo con agua hirviendo o con caldo.
- Una vez listo el sofrito incorporamos las alubias y el agua hirviendo de forma que las cubra un par de dedos por encima o más dependiendo de lo caldosas que las queramos. Salamos.
- Dejamos que se vayan haciendo a fuego bajo y con la tapa puesta. Durante una hora más o menos. Yo nunca controlo la hora, voy probando, y observando la salsa. Para mí unas alubias no están bien hechas hasta que la salsa esté espesita. 


viernes, 1 de noviembre de 2013

ROSQUIÑAS DE LARANXA E ANÍS

ROSQUILLAS DE NARANJA Y ANÍS
Pois case tres meses sen publicar, nunca tardei tanto. O tempo pasa sen compaixón e eu non me dou nin conta. É curioso isto do blogue, ao principio é como unha adicción, necesitas publicar todo o que fas, miras todo o que fan os demais e todo o queres probar, miras mil veces se che comentan... Pero co tempo vas perdendo interese, non sei cal é o motivo. Cociñar, claro que cociño, pero vaime pasando o tempo e despois xa non lle atopo a graza a publicalo. O que peor levo é o das fotos. Montar todo o escenario, fotografar, logo recoller, editar, lévoo mal. Dáme pena porque fago cousas que me gustan moito e non anoto e cando quero repetilo non me acordo dos detalles ou dos arranxos que fixen. Por iso decidín que esta receita non podía deixar de publicala porque é desas que non se poden perder.
Esta receita é especial, deuma Carmen, a nai dun bo amigo. Que se foi de viaxe a Almería e alí nun xornal local publican receitas. Un dos locais que frecuentaban facía ditas receitas e un día puxéronlles estas rosquiñas, gustáronlle tanto que me trouxo a folla do xornal coa receita. É ou non é especial esta receita? E Carmen un auténtico amor. Estas son as cousas boas que trae ter un blogue, atoparse con xente fantástica que comparte e que se acorda dunha cando está de viaxe. Grazas Carmen, unha vez máis.



En castellano
Pues casi tres meses sin publicar, nunca he tardado tanto. El tiempo pasa sin compasión y yo no me doy ni cuenta. Es curioso esto del blog, al principio es como una adicción, necesitas publicar todo lo que haces, miras todo lo que hacen los demás y todo lo quieres probar, miras mil veces si te comentan... Pero con el tiempo vas perdiendo interés, no sé cual es el motivo. Cocinar, claro que cocino, pero se me va pasando el tiempo y después ya no le encuentro la gracia a publicarlo. Lo que peor llevo es lo de las fotos. Montar todo el escenario, fotografiar, luego recoger, editar, lo llevo mal. Me da pena porque hago cosas que me gustan mucho y no anoto y cuando quiero repetirlo no me acuerdo de los detalles o de los arreglos que hice. Por eso decidí que esta receta no podía dejar de publicarla porque es de esas que no se pueden perder.
Esta receta es especial, me la dio Carmen, la madre de un buen amigo. Que se fue de viaje a Almería y allí en un periódico local publican recetas. Uno de los locales que frecuentaban hacía dichas recetas y un día les pusieron estas rosquillas, le gustaron tanto que me trajo la hoja del periódico con la receta. Es o no es especial esta receta? Y Carmen un auténtico amor. Estas son las cosas buenas que trae tener un blog, encontrarse con gente fantástica que comparte y que se acuerda de una cuando está de viaje. Gracias Carmen, una vez más.



Ingredientes
350 g de fariña de repostería
Un sobre de impulsor royal
8 culleradas de azucre
2 ovos
Unha cullerada de anís (licor)
4 culleradas de aceite de oliva
Unha laranxa
Unha cullerada de pasas sen sementes
Unha cullerada de sementes de anís
Un chisco de sal
Aceite de girasol para fritir
Azucre glass
Ingredientes
350 g de harina de repostería
Un sobre de impulsor royal
8 cucharadas de azúcar
2 huevos
Una cucharada de anís (licor)
4 cucharadas de aceite de oliva
Una naranja
Una cucharada de pasas sin semillas
Una cucharada de semillas de anís
Una pizca de sal
Aceite de girasol para freír
Azúcar glass



Ingredientes
- Primeiro infusionamos o aceite de oliva coas sementes de anís e cunha tira da pel de laranxa. Para iso quentamos o aceite nunha tixola coas sementes de anís e a pel de laranxa e deixamos que solten os aromas sen deixar que ferva. Tapámolo e deixámolo repousar ata que arrefríe.
- Quentamos no micro, por espazo de 10 segundos, o anís e introducimos as pasas para que se hidraten.
- Batemos os ovos co azucre ata que estean escumosos. Incorporamos a raiadura do resto da pel da laranxa, unha cullerada de zume de laranxa, o anís que tiñamos coas pasas, e o aceite frío que tiñamos infusionando, ao que lle retiramos a pel da laranxa, e se queremos as sementes de anís, eu deixeillas. Mesturamos todo ben.
- Incorporamos as pasas, a fariña mesturada co royal e o sal. Mesturamos ben coas mans ata formar unha masa. Quedará bastante pegañenta, pasamos á encimera cun pouco de fariña e facemos unha bóla coa masa. Coidado de que a masa non teña fariña senón  requemarásenos o aceite, é sempre mellor usar aceite para que a masa non se pegue, nin ás mans nin á encimera.
- Para facer as rosquiñas o mellor é que engraxemos as mans. Formamos boliñas e facémoslles un buraco central formando a rosca.
- Para rematar, fritímolas en abundante aceite quente. Debemos de ter coidado, non debe estar excesivamente quente porque se queimarán con facilidade, eu púxeno no 7 de 9. Dóuranse rapidamente, polo que debemos estar moi atentos e viralas para que se douren polos dous lados.
- Retirámolas a unha fonte con papel absorbente e cando estean frías espolvoreamolas con azucre glass.



Ingredientes
- Primero infusionamos el aceite de oliva con las semillas de anís y con una tira de la piel de naranja. Para ello calentamos el aceite en una sartén con las semillas de anís y la piel de naranja y dejamos que suelten los aromas sin dejar que hierva. Lo tapamos y lo dejamos reposar hasta que enfríe.
- Calentamos en el micro, por espacio de 10 segundos, el anís e introducimos las pasas para que se hidraten.
- Batimos los huevos con el azúcar hasta que estén espumosos. Incorporamos la ralladura del resto de la piel de la naranja, una cucharada de zumo de naranja, el anís que teníamos con las pasas, y el aceite frío que teníamos infusionando, al que le retiramos la piel de la naranja, y si queremos las semillas de anís, yo se las dejé. Mezclamos todo bien.
- Incorporamos las pasas,  la harina mezclada con el royal y la sal. Mezclamos bien con las manos hasta formar una masa. Quedará bastante pegajosa, pasamos a la encimera con un poco de harina y hacemos una bola con la masa. Cuidado de que la masa no tenga harina sino se nos requemará el aceite, es siempre mejor usar aceite para que la masa no se pegue, ni a las manos ni a la encimera.
- Para hacer las rosquillas lo mejor es que engrasemos las manos. Formamos bolitas y les hacemos un agujero central formando la rosquilla.
- Por último, las freímos en abundante aceite caliente. Debemos de tener cuidado, no debe estar excesivamente caliente porque se quemarán con facilidad, yo lo puse en el 7 de 9. Se doran rápidamente, por lo que debemos estar muy atentos y girarlas para que se doren por los dos lados.
- Las retiramos a una fuente con papel absorbente y cuando estén frías las espolvoreamos con azúcar glass.







domingo, 11 de agosto de 2013

LUMACONI RELLENOS DE ACELGAS, ATÚN Y QUESO

Pois xa van dúas entradas seguidas aproveitándome das invitacións a comer e aínda me queda outra. Invítanche a comer preséntanche delicias deliciosas e que te quedas coa receita, receitas que non se poden perder porque son moi boas e sinxelas. Esta non era así exactamente, pero a adaptación quedou perfecta. A receita era con pimientos e o recheo era con espinacas, non con acelgas, pero cando tes na nevera acelgas non vas ir a comprar espinacas, non?
É requisito imprescindible ter pan a man para poder mollar na salsiña rica.
En castellano
Pues ya van dos entradas seguidas aprovechándome de las invitaciones a comer y todavía me queda otra. Te invitan a comer te presentan delicias deliciosas y que te quedas con la receta, recetas que no se pueden perder porque son muy buenas y sencillas. Esta no era así exactamente, pero la adaptación quedó perfecta. La receta era con pimientos y el relleno era con espinacas, no con acelgas, pero cuando tienes en la nevera acelgas no vas a ir a comprar espinacas, no?
Es requisito imprescindible tener pan a mano para poder mojar en la salsita rica.



Ingredientes
10 lumaconi (ou algún máis por si rompesen)
400 g de acelgas (ou espinacas)
100 g de queixo (o que máis nos guste, neste caso era camembert)
Unha latiña pequena de atún
sal
200 ml de nata
1 latiña pequena de tomate frito solís (100 g)
En castellano
Ingredientes
10 lumaconi (o alguno más por si se rompen)
400 g de acelgas (o espinacas)
100 g de queso (el que más nos guste, en este caso era camembert)
Una latita pequeña de atún
sal
200 ml de nata
1 latita pequeña de tomate frito solís (100 g)



Realización
- Cocemos as acelgas ou espinacas e escorrémolas ben, deben soltar o máximo de auga posible, esmagámolas contra en coador.
- Cocemos os lumaconi en auga fervendo con sal por espazo de 15 minutos, ou o tempo indicado no embase. Escorrémolos e deixámolos arrefriar.
- Preparamos o recheo: mesturamos as acelgas, co atún e o queixo. O queixo debe ser preferiblemente untoso para que se faga unha pasta. A receita que me pasaron era con queixiños, pero pode ser brie, de cabra, azul...
- Recheamos os lumaconi e depositámolos nunha fonte de forno.
- Prequecemos o forno a 200º.
- Nun recipiente mesturamos a nata co tomate e bañamos os lumaconi co líquido.
- Deixámolo no forno ata que ferva e a salsa espese. Sobre 20 minutos.



En castellano
Realización
- Cocemos las acelgas o espinacas y las escurrimos bien, deben soltar el máximo de agua posible, las aplastamos contra en colador.
- Cocemos los lumaconi en agua hirviendo con sal por espacio de 15 minutos, o el tiempo indicado en el envase. Los escurrimos y los dejamos enfriar.
- Preparamos el relleno: mezclamos las acelgas, con el atún y el queso. El queso debe ser preferiblemente untoso para que se haga una pasta. La receta que me pasaron era con quesitos, pero puede ser brie, de cabra, azul...
- Rellenamos los lumaconi y los depositamos en una fuente de horno.
- Precalentamos el horno a 200º.
- En un recipiente mezclamos la nata con el tomate y bañamos los lumaconi con el líquido.
- Lo dejamos en el horno hasta que hierva y la salsa espese. Alrededor de 20 minutos.




miércoles, 24 de julio de 2013

AGUACATES CON GAMBAS

Isto é receita? Pois non o sei, é comida, diso estou segura, e rica, e fácil, e ata, sa. É unha mestura sinxela que se fai moi rápido e coa que se pode quedar moi ben. 
Fai unhas semanas invitáronme a comer e este foi un dos aperitivos, gustoume tanto que agora xa pasará a formar parte dos meus habituais. É desas "receitas" que non sabes si publicar, que che parece unha chorrada, pero logo pensas e dis, " a min encantoume, eu pedín a receita, por que non? Pode interesarlle a outros". Pois aquí está, non defraudará a ninguén.
Ademais agora no verán que son habituais as comidas colectivas este aperitivo sácanos dun apuro, por fresquiño e fácil, tenas todas.
En castellano
Esto es receta? Pues no lo sé, es comida, de eso estoy segura, y rica, y fácil, e incluso, sana. Es una mezcla sencilla que se hace muy rápido y con la que se puede quedar muy bien. 
Hace unas semanas me invitaron a comer y éste fue uno de los aperitivos, me gustó tanto que ahora ya pasará a formar parte de mis habituales. Es de esas "recetas" que no sabes si publicar, que te parece una chorrada, pero luego piensas y dices, " a me me encantó, yo pedí la receta, por qué no? Puede interesarle a otros". Pues aquí está, no defraudará a nadie.
Además ahora en veranito que son habituales las comidas colectivas este aperitivo nos saca de un apuro, por fresquito y fácil, las tiene todas.



Ingredientes (as cantidades dependen dos comensais e dos gustos de cada un)
Aguacate
Gambiñas peladas cocidas (para un aguacate eu puxen un bo puñado), tamén podemos poñer no seu lugar atún ou salmón.
Unha cullerada de mahonesa
sal e pementa
Aínda que a orixinal non levaba, puxen un ovo cocido picado finiño.
En castellano
Ingredientes (las cantidades dependen de los comensales y de los gustos de cada uno)
Aguacate
Gambitas peladas cocidas (para un aguacate yo puse un buen puñado), también podemos poner en su lugar atún o salmón.
Una cucharada de mayonesa
sal y pimienta
Aunque la original no llevaba, puse un huevo cocido picado finito.



Elaboración
- A elaboración é ben sinxela. Buscamos uns aguacates no seu punto, maduriños. Cortámolos pola metade e baleirámolos. Rociamos a carne do aguacate cunhas pingas de limón para que non se oxide e cun garfo machucamos ben a polpa, salpimentamos ao noso gusto.
- Incorporamos as gambiñas cortadas finiñas (ou o atún, ou salmón) e o ovo, e a mahonesa. Mesturamos ben e introducimos nas metades baleiras do aguacate.
- A min paréceme, tamén, unha proposta perfecta presentalo con tostas para untarlas, está delicioso.



En castellano
Elaboración
- La elaboración es bien sencilla. Buscamos unos aguacates en su punto, maduritos. Los cortamos por la mitad y los vaciamos. Rociamos la carne del aguacate con unas gotas de limón para que no se oxide y con un tenedor machacamos bien la pulpa, salpimentamos a nuestro gusto.
- Incorporamos las gambitas cortadas finitas (o el atún, o salmón) y el huevo, y la mayonesa. Mezclamos bien e introducimos en las mitades vacías del aguacate.
- A mi me parece una propuesta perfecta presentarlo con tostas para untarlas, está delicioso.
sábado, 13 de julio de 2013

TORTA DE CREMA E FROITAS

Ás veces os humanos non nos entendemos, un quere dicir algo e o outro entende o contrario, que difícil, obcecámonos na nosa idea e dá igual o que nos expliquen e cantos exemplos nos poñan. Resulta ademais bastante frustrante ver como a mensaxe que querías transmitir quedou totalmente distorsionada e lle deron a volta de tal forma que a imaxe que se levan non ten nada que ver coa realidade. Como unhas simples palabras poden dar un xiro de 180º a unha determinada situación cambiándoo todo, tendo, ata, unha imaxe diferente de alguén, cambiando o concepto que se tiña desa persoa e só porque cando querías dicir branco entenderon negro? Logo de mil cousas, ou mil palabras ou actos bos só unhas poucas palabras, que non malas nin con mala intención, poden revolver todo e convertelo en lodo, só porque non recollemos ben a mensaxe e non queremos entendelo doutro xeito. Fixémonos a nosa propia imaxe da realidade e xa é moi difícil cambiala.
Por poñer un exemplo, ás veces a simple explicación de que non temos que dar explicacións da nosa vida, que a ninguén lle importa o que facemos, a donde imos ou de onde vimos ou con quen estamos, iso pódese interpretar, e ten que haber unha razón de fondo, que o que se quere é realmente o contrario, un control de movementos ou unha necesidade de explicacións e non, resulta que non necesitamos explicacións, que cada un é dono da súa vida e dos seus sentimentos. Ninguén debe verse obrigado a nada e menos si non nos unen lazos de ningún tipo, dado que a amizade é moi efémera. Está ben cumprir coas obrigacións, pero non crealas. Doe cando alguén che bota en cara algo ou che culpa de algo e realmente querías transmitir o contrario, pero unha vez que se fixo esa idea dá igual como o expliques despois, xa quedou unha mancha e hai manchas que non saen nunca. 
Existen almas libres, nobres e puras que só loitan por existir e permanecer e precisamente por ser libres, nobres e puras creen na liberdade, nos lazos que se desatan e que logo se poden volver atar, nos bos sentimentos, en non crear obrigacións, en que o que se comparta sexa desinteresado e xeneroso. A amizade non é esixencia, o agarimo e o afecto non son esixencia, deben fluír e si un amigo che pide que non é necesario que se creen obrigacións con el, é precisamente iso o que quere dicir e non o contrario porque como alma libre, nobre e pura cre que os demais teñen mellores cousas que atender que a súa compañía e pode esperar, sempre estará aí, esperando... 
Non tiña pensado publicar esta receita porque é demasiado simple , unha base de masa crebada, crema pasteleira e froita, non fai falta nin receita, todos os que facemos repostería na casa sabemos facelo só con mirar. As fotos fíxenas correndo e non hai foto do corte. A verdade é que quedou tan rica, saíu coas medidas perfectas para un molde de 24 cm que se merece unha entrada.




En castellano
A veces los humanos no nos entendemos, uno quiere decir algo y el otro entiende lo contrario, que difícil, nos obcecamos en nuestra idea y da igual lo que nos expliquen y cuantos ejemplos nos pongan. Resulta además bastante frustrante ver como el mensaje que querías transmitir ha quedado totalmente distorsionado y le han dado la vuelta de tal forma que la imagen que se llevan no tiene nada que ver con la realidad. Cómo unas simples palabras pueden dar un giro de 180º a una determinada situación cambiándolo todo, teniendo, incluso, una imagen diferente de alguien, cambiando el concepto que se tenía de esa persona y solo porque cuando querías decir blanco han entendido negro? Después de mil cosas, o mil palabras o actos buenos solo unas pocas palabras, que no malas ni con mala intención, pueden revolver todo y convertirlo en fango, solo porque no recogemos bien el mensaje y no queremos entenderlo de otra manera. Nos hemos hecho nuestra propia imagen de la realidad y ya es muy difícil cambiarla.
Por poner un ejemplo, a veces la simple explicación de que no tenemos que dar explicaciones de nuestra vida, que a nadie le importa lo que hacemos, a donde vamos o de donde venimos o con quien estamos, eso se puede interpretar, y tiene que haber una razón de fondo, que lo que se quiere es realmente lo contrario, un control de movimientos o una necesidad de explicaciones y no, resulta que no necesitamos explicaciones, que cada uno es dueño de su vida y de sus sentimientos. Nadie debe verse obligado a nada y menos si no nos unen lazos de ningún tipo, dado que la amistad es muy efímera. Está bien cumplir con las obligaciones, pero no creárselas. Duele cuando alguien te echa en cara algo o te culpa de algo y realmente querías transmitir lo contrario, pero una vez que se ha hecho esa idea da igual como lo expliques después, ya quedó una mancha y hay manchas que no salen nunca. 
Existen almas libres, nobles y puras que solo luchan por existir y permanecer y precisamente por ser libres, nobles y puras creen en la libertad, en los lazos que se desatan y que luego se pueden volver a atar, en los buenos sentimientos, en no crear obligaciones, en que lo que se comparta sea desinteresado y generoso. La amistad no es exigencia, el cariño y el afecto no  son exigencia, deben fluír y si un amigo te pide que no es necesario que se creen obligaciones con él, es precisamente eso lo que quiere decir y no lo contrario porque como alma libre, noble y pura cree que los demás tienen mejores cosas que atender que su compañía y puede esperar, siempre estará ahí, esperando...
No tenía pensado publicar esta receta porque es demasiado simple , una base de masa quebrada, crema pastelera y fruta, no hace falta ni receta, todos los que hacemos repostería en casa sabemos hacerlo solo con mirar. Las fotos las hice corriendo y no hay foto del corte. La verdad es que quedó tan rica, salió con las medidas perfectas para un molde de 24 cm, que se merece una entrada.




Elaboración
Masa crebada 
200 g de harina
75 g de mantequilla
60 g de azucre
1 ovo
1 pizca de sal
Crema pastelera 

200 ml de nata
300 ml de leite
3 xemas de ovo
3 culleradas de maizena
4 culleradas de azucre
Para a cobertura
1 folla de xelatina
1 dedo de auga nun vaso
O zume de medio limón.

As froitas que nos gusten
Elaboración
Masa quebrada
200 g de harina
75 g de mantequilla
60 g de azúcar
1 huevo
1 pizca de sal
Crema pastelera
200 ml de nata
300 ml de leche
3 yemas de huevo
3 cucharadas de maizena
4 cucharadas de azúcar
Para la cobertura
1 hoja de gelatina
1 dedo de agua en un vaso
El zumo de medio limón.
Las frutas que nos gusten



Elaboración
Masa
- Mesturar a fariña co azucre e o sal. Incorporar a manteiga fregando cos dedos ata que se forme unha textura areosa. Agregar o ovo e formar a masa. Métese na neveira durante 30 minutos a 1 hora ( ou uns 15-20 min no conxelador, así é máis rápido)
- Unha vez un pouco endurecida a masa estírase. Eu fágoo encima dun papel de fornear e film por encima ou entre dous filmes.
- Colócase a masa, coa axuda do papel de fornear nun molde engraxado e enfariñado, se é antiadherente non fai falta. Pasamos o rodete polos bordos do molde e retiramos a masa sobrante, coa que podemos facer unhas galletas ou cubrir unhas tarteletas máis pequenas. Picamos a masa cun garfo.
Neste punto quero facer unhas puntualizacións: A masa logo de pasarlle o rodete parece que está moi grosa no bordo, déixase así, porque se se deixa máis fina é moi difícil de despegar, só se retiran ben os restos de masa. O molde ideal é un molde baixiño, estriado e de metal e se é antiadherente mellor.
- Cubrimos a masa con papel de fornear e encima colocamos uns garavanzos.
- Introducimos no forno prequecidodo a 180º durante 30 minutos. Nos últimos 10 minutos retirei o papel cos garavanzos.
- Deixamos arrefriar.
Crema pasteleira
- Quentar o leite coa nata no micro ata ferver e deixalo amornar.
- Nun cazo bótanse as xemas, o azucre, a maicena e unha ou dúas culleradas de leite frío. Remexer todo ata que se mesture e forme unha crema fina.
- Cando o leite estea morno, poñemos no lume a crema que fixemos e incorporámoslle o leite pouco a pouco. É mellor non botarllo todo (algo máis da metade) e que lume non estea moi forte (medio alto). Reméxese e mézclase ben. Pódese ir subindo a temperatura pouco a pouco para que ferva ata que espese. Logo vaiselle incorporando o resto do leite ata conseguir o espesor desexado.
Cobertura de xelatina.
- Poñemos a remollar en auga fría, durante 5 minutos, unha folla de xelatina.
- Fervemos, no micro, un dedo de auga nun vaso. Engadímoslle o zume de limón e desfacemos no líquido a folla de xelatina que tivemos a remollar.
-Unha vez fría esta mestura usámola para pintar as froitas da torta. Quedará un aspecto máis brillante.
Montaxe da torta.
- Repartimos a crema pasteleira na masa que previamente forneamos e decoramos ao noso gusto coas froitas.
- Para que o aspecto das froitas se manteña pintámolas coa mestura de xelatina.
- Debe estar unhas horas na neveira antes de ser consumida, polo menos hasta que calle a xelatina.




En castellano
Elaboración
Masa
- Mezclar la harina con el azúcar y la sal. Incorporar la mantequilla frotando con los dedos hasta que se forme una textura arenosa. Agregar el huevo y formar la masa. Se mete en la nevera durante 30 minutos a 1 hora ( o unos 15-20 min en el congelador, así es más rápido)
- Una vez un poco endurecida la masa se estira. Yo lo hago encima de un papel de hornear.
- Se coloca la masa, con la ayuda del papel de hornear en un molde engrasado y enharinado. Pasamos el rodillo por los bordes del molde y retiramos la masa sobrante, con la que podemos hacer unas galletas o cubrir unas tarteletas más pequeñas. Pinchamos la masa con un tenedor.
En este punto quiero hacer unas puntualizaciones: La masa después de pasarle el rodillo parece que está muy gruesa en el borde, se deja así, porque si se deja más fina es muy difícil de despegar, solo se retiran bien los restos de masa. El molde ideal es un molde bajito, estriado y de metal y si es antiadherente mejor. Yo lo hice en un molde de cristal.
- Cubrimos la masa con papel de hornear y encima colocamos unos garbanzos.
- Introducimos en horno precalentado a 180º durante 20 minutos. En los últimos 5 minutos retiré el papel con los garbanzos. Cuando vemos que los bordes están dorados, retiramos y dejamos enfriar.
De la crema pastelera
- Calentar la leche en el micro hasta hervir y dejarlo templar.
- En un cazo se echan las yemas, el azúcar, la maicena y una o dos cucharadas de leche fría. Batir todo hasta que se mezcle y me forme una crema fina.
- Cuando la leche esté tibia, ponemos en el fuego la crema que hicimos y le incorporamos la leche poco a poco. Es mejor no echárselo todo (algo más de la mitad) y que el fuego no esté muy fuerte (medio alto). Se bate y se mezcla bien. Se puede ir subiendo la temperatura poco a poco para que hierva hasta que espese. Luego se le va incorporando el resto de la leche hasta conseguir el espesor deseado (ni muy líquido ni muy compacto, hay que tener en cuenta que cuando enfría cuaja bastante)

Cobertura de gelatina.
- Ponemos a remojar en agua fría, durante 5 minutos, una hoja de gelatina.
- Hervimos, en el micro, un dedo de agua en un vaso. Le añadimos el zumo de limón y deshacemos en el líquido la hoja de gelatina que tuvimos la remojar.
- Una vez fría esta mezcla la usamos para pintar las frutas de la tarta. Quedará un aspecto más brillante.
Montaje de la tarta.
- Repartimos la crema pastelera en la masa que previamente horneamos y decoramos a nuestro gusto con las frutas.
- Para que el aspecto de las frutas se mantenga las pintamos con la mezcla de gelatina.
- Debe estar unas horas en la nevera antes de ser consumida, por lo menos hasta que cuaje la gelatina.



jueves, 4 de julio de 2013

CREMA DE ESPÁRRAGOS TRIGUEROS

En ocasións solto reflexións aquí, case sempre son reflexións froito da observación logo de analizar determinadas reaccións e actuacións das persoas que me rodean. É curioso como producen máis impacto en nós accións negativas e daninas, fan máis cicatriz e espértanse máis sensacións. Tendemos a expresar máis o negativo e a obviar o positivo. Se analizamos o noso día a día temos máis momentos positivos que negativos, rodeámosnos de máis xente positiva que negativa, con todo desbordamos máis co negativo. Aínda así vivimos situacións deliciosas con xente fantástica que quedarán sempre no recordo e que farán que esbocemos un sorriso ou ata brote unha bágoa de nostalxia. Parecía que o meu discurso era positivo, o é, está cheo de bos sentimentos, está cheo de alegría, está cheo de moi bos momentos. Alégrome tanto de ter coñecido a algunhas persoas e de vivir con elas momentos fantásticos, que aínda que seguro que non serán os últimos serán distintos. Quedarán para sempre as bromas, os sorrisos, os abrazos e todo o agarimo que nos temos. Pasa xente pola nosa vida que nos gustaría que se quedase para sempre, pero determinadas circunstancias fan non poida ser así, o que seguro quedará será un sentimento agradable, moi agradable cando os nosos pensamentos se trasladen a todos eses bos recordos. Debo dar as grazas a esa xente que nos enche, a esas persoas ás que acabas querendo e das que tes que aprender a desprenderte, pero que che deixan chea de momentos inesquecibles. É doloroso ver como se afastan, ver como as súas vidas non poden discorrer ao teu lado, pero temos que aprender a estar sen elas e volver aprender a vivir o día a día sen a súa presenza, ao principio custará, despois quedará un recordo fantástico e ese sorriso e o afecto que nos tivemos nunca desaparecerá diso estou segura.
A receita de hoxe é moi sinxeliña, saborosa e sanota. Realmente débolla a Patt de Cocinando para Lola, un día falando que verduras nos gustaban máis faloume desta cremiña e de que as súas nenas a comían moi ben, pregunteille como facía e decidinme a probar, encantoume. Si é que a Patt sabe moito.





En castellano

En ocasiones suelto reflexiones aquí, casi siempre son reflexiones fruto de la observación después de analizar determinadas reacciones y actuaciones de las personas que me rodean. Es curioso como producen  más impacto en nosotros acciones negativas y dañinas, hacen más cicatriz y se despiertan más sensaciones. Tendemos a expresar más lo negativo y a obviar lo positivo. Si analizamos nuestro día a día tenemos más momentos positivos que negativos, nos rodeamos de más gente positiva que negativa, sin embargo desbordamos más con lo negativo. Aún así vivimos situaciones deliciosas con gente fantástica que quedarán siempre en el recuerdo y que harán que esbocemos una sonrisa o incluso brote una lágrima de nostalgia. Parecía que mi discurso era positivo, lo es, está lleno de buenos sentimientos, está lleno de alegría, está lleno de muy buenos momentos. Me alegro tanto de haber conocido a algunas personas y de vivir con ellas momentos fantásticos, que aunque seguro que no serán los últimos serán distintos. Quedarán para siempre las bromas, las sonrisas, los abrazos y todo el cariño que nos tenemos. Pasa gente por nuestra vida que nos gustaría que se quedara para siempre, pero determinadas circunstancias hacen no pueda ser así,  lo que seguro quedará será un sentimiento agradable, muy agradable cuando nuestros pensamientos se trasladen a todos esos buenos recuerdos. Debo dar las gracias a esa gente que nos llena, a esas personas a las que acabas queriendo y de las que tienes que aprender a desprenderte, pero que te dejan llena de momentos inolvidables. Es doloroso ver como se alejan, ver como sus vidas no pueden discurrir a tu lado, pero tenemos que aprender a estar sin ellas y volver a aprender a vivir el día a día sin su presencia, al principio costará, después quedará un recuerdo fantástico y esa sonrisa y el afecto que nos tuvimos nunca desaparecerá de eso estoy segura.
La receta de hoy es muy sencillita, sabrosa y sanota. Realmente se la debo a Patt de Cocinando para Lola, un día hablando que verduras nos gustaban más me habló de esta cremita y de que sus nenas la comían muy bien, le pregunté como hacía y me decidí a probar, me encantó. Si es que la Patt sabe mucho.





Ingredientes

Unha cebola pequena
Un dente de allo
Un trociño de pemento verde
Dous manoxos de espárragos verdes
Unha pataca grande
Aceite de oliva e sal
Ingredientes
Una cebolla pequeña
Un diente de ajo
Un trocito de pimiento verde
Dos manojos de espárragos verdes
Una patata grande
Aceite de oliva y sal




Elaboración

- Cubrimos o fondo dunha pota con aceite de oliva, rehogamos a cebola e o allo, ben picadiños.
- Engadimos o pemento cortado fino, deixamos que se ablande todo un pouco. 
- Incorporamos os espárragos e a pataca cortados en anacos e cubrimos con auga ou caldo e salgamos a gusto. Deixamos cocer durante uns 40 minutos.
- Unha vez cocido trituramos todo coa batidora.
- Podemos poñerlle un pouco de queixo raiado.
Elaboración

- Cubrimos el fondo de una olla con aceite de oliva, rehogamos la cebolla y el ajo, bien picaditos
- Añadimos el pimiento cortado fino, dejamos que se ablande todo un poco. 
- Incorporamos los espárragos y la patata cortados en trozos y cubrimos con agua o caldo. Dejamos cocer durante unos 40 minutos.
- Una vez cocido trituramos todo con la batidora.
- Podemos ponerle un poco  de queso rallado.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...