viernes, 29 de enero de 2010

PEMENTOS DO PIQUILLO RECHEOS DE "CUASI" MARISCO

Esta receita é moi sinxela, das que te plantexas se publicala ou non pola pouca complicación. Logo, pensándoo ben decidín publicala posto que a pesar de non ser unha receita que requira elaboración si se pode dicir que é unha boa idea. Ou iso pensei eu a primeira vez que a comín na casa de Teresa, a nai da miña comadre de Silleda, unha muller encantadora que cociña de marabilla e coa que sempre intercambio algunha receita. Desde que a comín alí fíxena moitísimas veces e aos comensais sempre lles gustou, sempre xerou o comentario "os pementos están boísimos, que boa idea". Non é unha receita complicada, pero é unha boa idea. Serve para poñer como aperitivo, para unha cea das de picar, ou incluso para un primeiro (tampouco sei moi ben onde ubicalo).



Ingredientes
2 ovos cocidos
6 barriñas de surimi fresco
Olivas sen oso (60 grs)
Dous puñados de gambas peladas conxeladas
1 lata de atún de aprox 100 grs
7-8 pementos do piquillo (depende do tamaño)
Maionesa



Preparación
Picamos todos os ingredientes finiños e mesturámolos coa maionesa. Recheamos os pementos e listo para comer.

lunes, 18 de enero de 2010

ROSCÓN (2ª parte)

Pouco máis e publico a 2ª parte nos próximos reis. Agora si que xa desapareceron os roscóns de tódolos blogues, pero aquí estou eu dando a nota. Que vagancia a miña e total non sei moi ben por qué, se a maioría da receita foi un copiar e pegar. O que peor levo é subir as fotos e ordenar todo. O das fotos tráeme pola rúa da amargura. Nunca me quedan como quero e logo non sei por cal decidirme e subo demasiadas.
Din que segundas partes nunca foron boas. Neste caso nin mellores, nin peores, nin diferentes, case igual que a 1ª parte. A única diferenza foi que neste caso fixen masa nai. Tentei seguir as instruccións de Pami de Uno de dos, pero ó final... Ela fai a masa nai e logo tres levedados da masa, pero eu fixen dous. As circunstancias, máis ben de tempo. Quedeime coas ganas de facer os tres levedados, pero aínda o probarei. Haberá unha 3ª parte?
De sabor case mellor a 1ª parte, non por nada, senón porque neste esquecéronme algúns ingredientes, non se pode facer masas ás 12 da noite. De aspecto, case igual, penso que a miga un pouco máis aberta, o cal, non quere dicir que fose máis esponxado. Total que se me teño que quedar con algún quédome co 1º.

O motivo deste roscón foi basicamente unha visita a unha amiga, concretamente para coñecer a Claudia, pero as inclemencias do tempo (que ultimamente non nos dá tregua) fixeron que suspendéramos a quedada. Como o roscón é algo que hai que empezar o día antes pois aí quedei eu “colgada” co roscón e non me quedou máis remedio que comelo.
O proceso de elaboración foi longo, durou día e medio. Comecei o venres ás doce da mañá facendo a masa nai, levedou e como vin que medraba moito metina na neveira. A eso das dez da noite decidín poñerme coa masa, pero en canto lle botei a man á masa nai e me enfriou deime conta de que debía esperar outra hora máis porque así estaba moi fría. “Senteina” nunha cadeira cerca dun radiador e a esperar. Cando me puxen coa masa eran xa pasadas as 23:30 e claro a esas horas unha non está para facer masas. Esquecéronme algúns ingredientes, básicos para aportarlle sabor (a raiadura de dúas laranxas, a raiadura dun limón, 1 culleradiña de esencia de limón). Aínda así tiven ánimo para darlle os famosos golpes que xa mencionei no outro roscón. Quedou levedando toda a noite a temperatura ambiente. Á mañá seguinte, a iso das dez, xa lle dera forma ó roscón e estaba, dentro do forno, listo para levedar. Como a esa hora xa decidíramos anular a cita pois, alí o deixei ás súas anchas que medrara ó seu ritmo, bueno encendinlle a luz do forno, para facerlle o ambiente máis agradable, e cubrino cunha bolsa de plástico. O sorpendente é que o forneei ás cinco da tarde, estivo sete horas levedando. Ó principio pensei que non ía medrar, pero si, levoulle o seu tempo, pero medrou. Que curioso como afecta o tempo ás masas. No verán cando fago este tipo de masas con unha hora e media xa lle chega e agora necesitou sete horas. A min paréceme que na cociña non hai frío, pero a masa nótao.

A esponxosidade da masa e que a miga estivera máis aberta non sei a que atribuílo, se á masa nai, se a que foi máis golpeada que a 1ª ou a ós levedados tan lentos e ó seu ritmo ou que era algo menos fariña e a cantidade de levadura era a mesma. A saber.
A proba dos tres levedados igual a fago cando o tempo queza un pouco porque eu como roscón en agosto sen problema ningún. Encántame, teño que confesalo, non son capaz de parar de comer. Ademais ese cheiro cando está no forno e ese sabor cando aínda está quentiño, irresistible. Fai unha semana que non fago masas e xa me parece que fai un montón de tempo...




Ingredientes
Para a masa nai
150 de fariña
150 ml de leite
1 sobre de levadura en po
Para a masa
350 grs de fariña de forza (pode facer falta algo máis)
2 ovos + 1 para pintar
100 grs de azucre
1 sobre de levadura de panadeiro en po (da marca maizena)
125 grs de manteiga
1 cullerada de auga de azahar
1 cullerada de zume de laranxa
1 cullerada de esencia de vainilla
1 cullerada de mel
1 culleradiña de sal
2 culleradas de auga morna
Pensaba poñerlle tamén: a raiadura de dúas laranxas, a raiadura dun limón, 1 culleradiña de esencia de limón. Pero esqueceume (non se pode facer masas ás 12 da noite)

Decoración
A raiadura de 2 laranxas,
50grs de azucre
Un chorro de zume de laranxa
Améndoa picada


Elaboración
Masa nai
- Amornamos un pouco o leite no micro a temperatura corporal .
- Tamizamos a fariña nun recipiente e engadímoslle o sobre de levadura e o leite.
- Deixamos que que levede. En dúas horas xa duplicara, ou máis, o volume, pero deixeina unhas cantas horas máis na neveira. Tamén se pode meter na neveira desde o 1º momento, pero quixen probar a ver canto medraba e canto tempo lle lavaba.
- Logo sacala da neveira unha hora antes de poñerse a facer a masa.




Masa
-Sacar a manteiga da neveira, troceala e deixala a temperatura ambiente mentres se vai facendo o resto (nesta época do ano métoa 10 sg no micro)
- Bater os ovos
- Amornar a auga
- Tamizar parte da fariña (uns 250 grs) e agregarlle, a levadura, a auga morna e a masa nai. Mesturar todo e ir engadindo, o azucre, o sal, os ovos batidos, as esencias e o zume de laranxa. Será necesario ir agregando máis fariña porque estará moi branda . Mesturar todo ata conseguir una masa homoxénea que non se pegue ás mans nin ao conco. Empecei mesturando coa culler de pao e rematei coas mans. Se non chega a fariña inicial engadiráselle máis. Finalmente engadimos a manteiga a temperatura ambiente e integrámola ben. Custa un pouco, pero hai que ter paciencia, acaba integrándose (cando digo paciencia é paciencia, porque toda a manteiga se desparrama e a masa desfaise, parece que nunca vas conseguir xuntar aquilo, poden dar intencións de tirar todo ó lixo, pero non, hai que continuar porque ó final xúntase todo, prometido). Este proceso fíxeno coas mans. O final queda unha masa brandiña, parece coma pegañenta, pero non o é, despégase perfectamente da superficie de traballo e das mans. Nesta parte do amasado foi cando procedín a darlle os golpes. Todo este proceso empezou sobre as 23:45 e ramtou case ás 00:30
- Púxena nun bol cuberta con papel film e deixeina levedar toda a noite a temperatura ambiente.
- Unha vez levedada, quitámoslle o aire á masa traballándoa un pouco, pode que necesitemos enfariñar un pouco as mans, e formamos os roscóns, facendo unha bola á cal lle introducimos a man polo centro para facerlle un burato. Imos deslizado a masa polas máns. O burato en principio ten que ser moi grande porque ó medrar xa encolle.
- Poñemos os roscóns encima da placa de forno cuberta co papel de fornear e introducímolo no forno a esperar que medre, estivo as sete horas que xa dixen, coa luz do forno encendida e cuberto cunha bolsa de plástico (sin que estea pegada ó roscón, senón como facéndolle unha tenda de campaña)
- Unha vez levedado pintámolo con ovo batido e decorámolo a gusto, neste caso con azucre humedecido e unha pouca améndoa picada.
- Metémolo no forno prequentado a 170º durante 25 minutos. Púxeno na penúltima ranura de arriba porque sempre se me tosta bastante polo fondo e non me gusta. Ós 10 minutos cubrino con papel de prata para que non se queimase por arriba.


- Para a preparación do azucre remollado encántame o resultado do azucre aromatizado con raidura de laranxa e logo mollalo con zume, en lugar de con auga. Primeiro raio a laranxa encima do azucre e mestúroos coa xema dos dedos. O azucre toma un color laranxa. Logo deixo caer un chorro de zume de laranxa e así xa quedou humedecido. O resultado é impresionante, dálle moito sabor ó azucre e é moi agradable cando se come.


Para comparar as dúas migas



















O da esquerda é o roscón da 1ª parte e o da dereita é o roscón da 2ª parte

jueves, 14 de enero de 2010

A MIÑA OUTRA AFECCIÓN: A CALCETA

Un regalo para Claudia
Xa sei que este é un blogue de cociña, pero quería compartir esta outra afección, non vai ser todo cociñar, comer e engordar (que disto último son a campeona). Non é un labor meu só, pois cosela e darlle o toque final de remate encárgase miña nai. Como sempre digo, eu fago a a tea e ela dalle a forma final. Miña nai é unha artista con todo o que estea relacionado con labores de costura, de calceta... Todo llo debo a ela.

A calceta é outro dos meus entretementos. Aínda que ultimamente adícolle pouco tempo. A verdade é que dá moito traballo e moita dor de costas. O único que fago, dun tempo a esta parte, son chaquetiñas para bebés (miña nai chamoulle sempre chaponas, pero nalgúns sitios non saben o que é), patuquiños e algún gorriño.

Todas as miñas amigas non fan máis que ter bebés. Aumentou a familia considerablemente. Agora xa non teño amigas. Eu compréndoo, pero están sumidas nin mar de cueiros, biberóns e papas e a min non me fan caso. É lei de vida, disque e se eu non sigo as etapas normais da vida non é problema delas, non? Pois eu convertinme na "tita" solteirona que fai chaquetiñas e patucos. Estas cousas parece que só son de avoas e de tías (desas solteironas). Aínda quedamos algunhas que sen ser da terceira idade nos adicamos a estes menesteres.


Aprendín a calcetar con 8 anos e ata hoxe. Miña nai non quería que andivese pola rúa todo o día perdendo o tempo e púxome a calcetar. Perdín de xogar, pero aprendín algo moi bonito.


Esta chapona empeceina en marzo do ano pasado. A destinataria era a filla dunha amiga e púxenme mans á obra cando me dixo que ía ser nena. Foi quedando e non chegou a tempo. Logo a miña amiga Helena tamén dixo que ía ter nena e díxenme que tiña que ser para a súa. Despois de case un ano viu o seu fin e o seu destino. Así Claudia poderaa lucir.




A 2ª parte do roscón faise esperar. Dáme unha preguiza tremenda ter que redactar. A este ritmo publicareino nos Reis próximos. Podo dicir que bo estaba e moito (" ... y hasta aquí puedo leer")




viernes, 8 de enero de 2010

ROSCÓN (1ª parte)

Si, si vai haber 2ª parte, se todo sae ben.
Agora que xa pasou o furor do roscón de reis e que todo o mundo ten nos blogues comidiñas depurativas, veño eu, a destempo, co roscón. Para facer esta entrada empreguei varios días fun por tandas porque se me facía pesado e a quen o lea tamén, pero queda aí, que a min vaime ser útil.
Esta vai ser unha entrada larga, tediosa diría eu. Pero necesito ter anotado todo o proceso dos roscóns e os novos experimentos porque logo, como habitualmente me pasa, non me acordo e dígome... por que non o apuntaría?
Fixen roscón tres días (bueno aínda estou no proceso do 3º). O primeiro foi para regalar e empecei á mañá e rematei pola noite, fixen unha masa metendo ingredientes según o meu criterio, rexíndome polos principios básicos da masa brioche. A min este tipo de doces gústanme brandos e esponxados polo tanto quero facer unha masa similar á do brioche. Estas de masas (as que levedan) parécenme todas iguais, os principios son os mesmos, leo e leo e todo é o mesmo, o único que as diferencia é que algunhas levan masa nai e outras non. A miña intención era facela con masa nai, pero chegado o día xa non me daba tempo , así que procedín do xeito que mellor entendín. O roncón nº 1 non sei como sairía porque non o puiden probar, aínda que fixen un pequeniño para min, para poder probalo, e estaba moi rico e esponxado, pero bueno en grande nin idea.
O segundo case foi o mesmo procedemento, so engadín algún ingrediente. O resultado foi impresionante, estaba riquísimo. Saíron dous, un máis grande cá o outro e ó pequeno recheámolo de nata
O último, estou en proceso de..., con masa nai, tiña que probar, e cando se me mete algo na cabeza...

O que si fixen con estas masas, que non fixera antes, foi amasalas golpeándoas, sempre as amaso moito, pero esta vez ademais golpeeinas moito, algo parecido ó procedemento do amasado a man do pan francés, pódese ver o vídeo (aínda que a min non me sae con tanta soltura, algún día ó mellor), non o fixen as 600 veces, pero algo máis de 20 minutos durou o amasado. Creo que iso lle vale moito ás masas porque coller moito aire e quedan moi elásticas.
A época do ano inflúe tanto nos levedados, agora son lentos, lentos. No segundo levedado (cando xa están formados os roscóns) púxenos co forno encendido ( a 30º) porque senón non chegaba, tiña para todo o día esperando. O 2º dos roscóns empeceino o día 5 pola noite para poder telo fresquiño o 6. Normalmente cando fago as masas pola noite, para logo traballalo pola mañá, sempre as deixo na neveira, pero esta vez deixeina a temperatura ambiente e o resultado foi moi bo.
Estou enviciada con esto das masas, encántame manipulalas, amasar, amasar, golpear e liberar enerxía, é toda unha terapia, para min polo menos.















O roscón que fixen o primeiro día é o mesmo ca este que describo, só que un pouco de menos cantidade e non empreguei tódolos ingredientes (non lle puxen mel, nin raiadura de limón, nin o zume de laranxa, do resto son iguais)


Ingredientes
550 grs de fariña de forza (pode facer falta algo máis)
3 ovos + 1 para pintar
100 grs de azucre
A raiadura de dúas laranxas
150 ml de leite
2 sobres de levadura de panadeiro en po (da marca maizena)
100 grs de manteiga
A raiadura dun limón
1 culleradiña de esencia de limón
1 cullerada de auga de azahar
1 cullerada de zume de laranxa
1 cullerada de esencia de vainilla
1 cullerada de mel
1 culleradiña de sal
Decoración
A raiadura de 2 laranxas,
50grs de azucre
Un chorro de zume de laranxa
Améndoa picada


Elaboración
-Sacar a manteiga da neveira, troceala e deixala a temperatura ambiente mentres se vai facendo o resto (nesta época do ano métoa 10 sg no micro)
- Bater os ovos e mesturarlle as esencias e o zume de laranxa
- Amornar o leite (quítalle o frío de neveira, 15 sg no micro) e desfacer nel a cullerada de mel.
- Tamizar a fariña e agregarlle, a levadura, o azucre, o sal, as raiaduras de limón e de laranxa, os ovos batidos coas esencias e o leite morno con mel. Mesturar todo ata conseguir una masa homoxénea que non se pegue ás mans nin ao conco. Empecei mesturando coa culler de pao e rematei coas mans. Se non chega a fariña inicial engadiráselle máis. Finalmente engadimos a manteiga a temperatura ambiente e integrámola ben. Custa un pouco, pero hai que ter paciencia, acaba integrándose (cando digo paciencia é paciencia, porque toda a manteiga se desparrama e a masa desfaise, parece que nunca vas conseguir xuntar aquilo, poden dar intencións de tirar todo ó lixo, pero non, hai que continuar porque ó final xúntase todo, prometido). Este proceso fíxeno coas mans. O final queda unha masa brandiña, parece coma pegañenta, pero non o é, despégase perfectamente da superficie de traballo e das mans. Nesta parte do amasado foi cando procedín a darlle os golpes. Todo este proceso pode durar 30minutos.
- Normalmente o que fago é envolvela masa en película de cociña (film) e introducila na neveira toda a noite, pero neste caso púxena nun bol cuberta con papel film e deixeina toda a noite a temperatura ambiente.

- Quitámoslle o aire á masa traballándoa un pouco, pode que necesitemos enfariñar un pouco as mans, e formamos os roscóns, facendo unha bola á cal lle introducimos a man polo centro para facerlle un burato. Imos deslizado a masa polas máns. O burato en principio ten que ser moi grande porque ó medrar xa encolle. Eu fixen dous roscóns, un máis pequeno có outro porque me apetecía rechealo.
Poñemos os roscóns encima da placa de forno cuberta co papel de fronear e introducímolo no forno a esperar que medre, podemos esperar de forma natural unhas dúas ou tres horas ou podemos apurar o fermentado tendo o forno un pouco morno, a uns 30º. A min apetecíame que medraran de forma natural, pero en vista da lentitude metinos na incubadora (o forno a 30º). Tívenos alí case 2 horas
- Unha vez levedados pintámolos con ovo batido e decorámolos a gusto, o normal é con froitas escarchadas e azucre, pero no meu caso non lle puxen froitas, unha porque non tiña (só tiña unhas poucas que me sobraron do panettone e ademais eran das brancas) e outra porque non toleo por elas. Entón púxenlle o azucre e unha pouca améndoa picada.
- Metémolo no forno prequentado a 170º durante 25 minutos. Púxeno na penúltima ranura de arriba porque sempre se me tosta bastante polo fondo e non me gusta. Ös 10 minutos cubrino con papel de prata para que non se queimase por arriba. O papel de prata poderíallo poñer un pouco antes porque quedaron bastante moreniños aínda que non queimados. Por debaixo tamén teñen unha cor dourada, pero non tanto cando poño a bandexa na ranura central. Sigo co dilema do forno, agora optei polo 170º porque con 160º eternízase. Deste xeito nunca acabo de controlar ben os tempos, non nos acabamos de adaptar, éche o que ten a convivencia...

- Para a preparación do azucre remollado encántame o resultado do azucre aromatizado con raidura de laranxa e logo mollalo con zume, en lugar de con auga. Primeiro raio a laranxa encima do azucre e mestúroos coa xema dos dedos. O azucre toma un color laranxa. Logo deixo caer un chorro de zume de laranxa e así xa quedou humedecido. O resultado é impresionante, dálle moito sabor ó azucre e é moi agradable cando se come.

Este foi o resultado de rechear o máis pequeno (as fotos son de noite e con flash). Estaba riquísimo coa frescura da nata.




lunes, 4 de enero de 2010

BRIOCHIÑOS DE LARANXA

Adoro a masa brioche. Comeríaa tódolos días e o peor e que non me custa tanto facela, xa a fago de memoria. Creo que é a masa coa que máis experimento e a que podo dicir que fun elaborando eu a base de probar e de ler aquí e acolá. Tampouco creo que teña moito misterio, son todas moi parecidas e cada un quédase co que máis lle gusta.
Pensando, pensando (era mellor que non pensara tanto), ocurréuseme que podía substituir o leite do brioche por zume de laranxa, a ver que pasaba. Prescindín de calquera outro tipo de esencias, só usei a laranxa, zume e raiadura. Que bos están!!!!
Non probei, pero recheos de nocilla ou de nuttela iso ten que ser único. Pero xa non me deu tempo, zampámolos na tarde e a miña intención era conxelalos para ter un caprichiño ó longo da semana, fóronse coma o vento e nin nos demos conta.
Gustáronos máis os de azucre ( o que é larpeiro, é larpeiro), aínda que os outros molladiños no café...



Ingredientes
2 ovos + 1 para pintar por encima
450 grs de fariña de forza (máis ou menos)
2 sobres de levadura de panadería da marca maizena
100 cc de zume de laranxa
75 grs de manteiga
50 grs de azucre
1 culleradiña de sal
A raiadura de dúas laranxas







Elaboración
-Sacar a manteiga da neveira, troceala e deixala a temperatura ambiente mentres se vai facendo o resto
- Tamizar a fariña e agregarlle, a levadura, o azucre, o sal, os ovos batidos, o zume de laranxa, un pouco amornado (10 sg no micro) e a raiadura de laranxa . Mesturar todo ata conseguir una masa homoxénea que non se pegue ás mans nin ao conco. Empecei mesturando coa culler de pao e rematei coas mans. Se non chega a fariña inicial engadiráselle máis. Finalmente engadimos a manteiga a temperatura ambiente e integrámola ben. Custa un pouco, pero hai que ter paciencia, acaba integrándose (cando digo paciencia é paciencia, porque toda a manteiga se desparrama e a masa desfaise, parece que nunca vas conseguir xuntar aquilo, poden dar intencións de tirar todo ó lixo, pero non, hai que continuar porque ó final xúntase todo, prometido, pódese tardar arredor de 15-20 minutos). Este proceso fíxeno coas mans. O final queda unha masa brandiña, parece coma pegañenta, pero non o é, despégase perfectamente da superficie de traballo e das mans.
- Envolvémola masa en película de cociña (film). Envolvémola ben para que non se saia ó fermentar e introducímola na neveira, no meu caso toda a noite (debe estar ben cuberta co film porque senón sairase. O film poñémolo frouxo para que poida medrar). Tamén se podería deixar fermentar a temperatura ambiente, no forno apagado, por exemplo, ata que dobre o volume, unhas dúas ou tres horas.




- Sacala de neveira, retirar o film e darlle forma. Boleamos co tamaño a gusto,hai que ter coidado porque o resultado final pode ser máis do triple.
- Poñemos os boliños encima da placa de forno cuberta co papel de fronear e introducímolo no forno a esperar que medre, podemos esperar de forma natural unhas dúas ou tres horas ou podemos apurar o fermentado tendo o forno un pouco morno, a uns 30º. Deste xeito en media hora ou un pouquiño máis xa vemos como duplicou o volume.
- Unha vez levedados pintámolos con ovo batido.
- Teño que aclarar que a uns cuantos antes de poñelos a fermentar practiqueilles unha pequena incisión no centro. Logo nesa incisión introducinlle azucre humedecido e aromatizado. Para isto necesitei: a raiadura dunha laranxa, unha cullerada de azucre e un chorro de zume de laranxa. Primeiro raiei a laranxa encima do azucre e mestureinos coa xema dos dedos. O azucre toma un color laranxa. Logo deixei caer un chorro de zume de laranxa e así xa quedou humedecido. O resultado é impresinante, dálle moito sabor ó azucre e é moi agradable cando se come. Neste caso só precisei unha cullerada de azucre porque só fixen 5 con azucre, o resto foron sen el. Saíron uns 15 boliños.
- Metémolos no forno prequentado a 170º durante 20 minutos.
















Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...