sábado, 31 de octubre de 2009

BRIOCHE RECHEO DE CREMA PASTELEIRA

Non sabía que nome poñerlle. Gústame poñerme un nome inventado por min, non copiado de ningún outro sitio, a esto mesmo creo que o vin co nome de chinois ou algo así, pero cando non sei a procedencia dese nome prefiro non poñerllo e poñer o nome do que se ve e listo.
Facía moito tempo que o quería facer, pero íao pospoñendo e non sei moi ben por qué. Agora que o fixen creo que era mellor que o seguira pospoñendo porque é talmente unha delicia. Tamén teño que confesar a miña debilidade polas masas de levedar, encántame tanto facelas como comelas e se ten crema pasteleira xa non digo nada.
Non podo dicir que o copiara de ninguén porque esta masa foi evolucionando comigo, facendo cambios e agora non sei de onde parte. A verdade é que ésta exactamente non a copiei de ninguén, fun collendo ideas daquí e dacolá e así elaborei a miña propia masa, que non teño pensado perder porque sae deliciosa.
Vamos ó lío que me lío.

Ingredientes para a masa
É a mesma que a do rosco, pero a metade dos ingredientes
2 ovos + 1 para pintar por encima
400 grs de fariña de forza (máis ou menos)
25 grs de levadura prensada de panadería
100 cc de leite
75 grs de manteiga
50 grs de azucre + unha culleradariña para a levadura
1 sobre de azucre vainilla ou unha cullerada de esencia de vainilla
Media culleradiña de esencia de limón (opcional)
Unha culleradiña de aroma de azahar
1 culleradiña de sal
Elaboración da masa
-Sacar a manteiga da neveira, troceala e deixala a temperatura ambiente mentres se vai facendo o resto
- Amornar o leite e desfacer nel a levadura coa axuda dunha culleradiña de azucre. Deixar fermentar arredor de 20-30 minutos tapado con film, ata que triplique o volume.
- Tamizar a fariña e agregarlle o azucre, o sal, os ovos batidos, as esencias e a mestura de levadura, xa fermentada. Mesturar todo ata conseguir una masa homoxénea que non se pegue ás mans nin ao conco. Empecei mesturando coa culler de pao e rematei coas mans. Se non chega a fariña inicial engadiráselle máis. Finalmente engadimos a manteiga a temperatura ambiente e integrámola ben. Custa un pouco, pero hai que ter paciencia, acaba integrándose (cando digo paciencia é paciencia, porque toda a manteiga se desparrama e a masa desfaise, parece que nunca vas conseguir xuntar aquilo, poden dar intencións de tirar todo ó lixo, pero non, hai que continuar porque ó final xúntase todo, prometido). Este proceso fíxeno coas mans. O final queda unha masa brandiña, parece coma pegañenta, pero non o é, despégase perfectamente da superficie de traballo e das mans.
- Envolvémola masa en película de cociña (film). Envolvémola ben para que non se saia ó fermentar e introducímola na neveira, no meu caso toda a noite (debe estar ben cuberta co film porque senón sairase. O film poñémolo frouxo para que poida medrar). Tamén se podería deixar fermentar a temperatura ambiente, dentro do forno apagado, por exemplo, ata que dobre o volume, unhas dúas ou tres horas.
- Sacala de neveira, retirar o film e darlle forma (explícoo máis abaixo).


Ingredientes para a crema pasteleira
É a mesma receita do tronco de crema con cobertura de chocolate
Dúas xemas
3 culleradas de azucre
1 sobre de azucre vainilla
3 culleradas de maicena
300 ml de leite
30 grs de manteiga
Realización

Quentar o leite nun cazo (se non ferve non pasa nada). Sempre o fago no micro
Mesturar nun cazo as xemas, o azucre, a maicena e un pouco de leite fría (dúas culleradas). Remexer ben ata que se mesture todo sen grumos.
Poñer a mestura ao lume, non moi forte (medio alto) e engadirlle inmediatamente o leite. Non todo, a metade. Remexer cunhas varillas ata que vaia espesando. Subirlle a temperatura, pero nunca ao máximo. Cando vaia espesando xa se ve a necesidade de engadirlle máis leite ata conseguir o espesor desexado. Ten que quedar espesiña. Ó final, xa co lume apagado, engadimos os taquiños de manteiga, que xa sacamos cando empezamos a facer a crema para que fora collendo temperatura ambiente. Remexemos ben para que se integre coa crema (esto lino por aí nalgún blogue e decidín probar, queda ben). A crema debe estar fría para cando a usemos. Para que non críe tona podemos cubrir o recipiente, no que está, con papel film.


Montaxe do brioche
Unha vez fermentado dámoslle a forma desexada: Estiramos a masa o máis que poidamos, sobre unha superficie enfariñada, e facemos un rectángulo, ou cadrado (a min saíume máis ben cadrado). Estendemos a crema por toda a superficie. Enroscamos coma se fose un brazo de xitano. Cortamos porcións de uns tres dedos de ancho e colocámolas coa crema cara arriba,nun molde forrado de papel de fornear (molde empregado era de 30 cm de diámetro)
Dexámolo fermentar arredor de dúas horas nun sitio sen correntes, dentro do forno apagado, por exemplo. Antes de metelo ó forno pintámolo con ovo batido.
Introducímolo no forno prequentado a 180º. Deixeino a 180º durante 10 minutos, logo baixeille o calor a 160º e cubrino con papel de prata para que non se queimase ( o meu forno en seguida pon moreno). Deixeino media hora máis.
Ingredientes para o almíbar
Facémolo mentres o brioche está no forno.
Medio vaso de auga
3 culleradas de azucre
Tamén podemos poñer menos auga e máis azucre, así quédanos un almíbar máis espeso
Preparación
Ponse a ferver tódolos ingredientes uns cinco minutos.
Cando se saca o brioche do forno pintámolo co almibar.


sábado, 24 de octubre de 2009

LENTELLAS VEXETAIS

Quen dixo que para facer unhas lentellas ricas era necesario carne, ou chourizo, ou touciño. Non lle imos quitar o mérito, pero vexetais están riquísimas, eu diría que máis que con aqueles ingredientes. De paso son máis sans e menos indixestas. Todo son vantaxes. Ademais, con este tempiño de outono xa apetecen estes pratiños de culler quentiños.
Quédame mal dicilo, por ser a nai da criatura, pero están taaaaan boas...


Ingredientes
1 cebola pequena
1 dente de allo
1 allo-porro
2 cenorias medianas
1 calabacín pequeno ou medio mediano.
Medio pemento vermello
3 culleradas de salsa de tomate caseira
2 cazos (de sevir sopa) de lentellas das pequenas
4 culleradas de aceite
Auga quente
Sal
Realización
-As lentellas teñen que estar a remollo durante 8-10 horas antes de ser cociñadas. Logo escórrense ben. No meu caso só estiveron 5 horas. Deste xeito van necesitar un pouco máis tempo de cocción e algo máis de auga para cocelas.
- Pícanse tódalas verduras miúdas. A cebola, o allo, o allo-porro e a cenoria piqueinos na picadora. O calabacín e o pemento piqueinos co coitelo en taquiños pequenos.
-Ponse a auga a quentar (un cazo dela,máis vale que sobre que que falte). Ten que estar quente para cando llo botemos as lentellas.
- Ponse a pota ó lume co aceite e así que estea un pouco quente póchanse a cebola e o allo. Despois dunha voltiñas engadimos o allo-porro. Cando empece a translucir un pouco engadimos o pemento e cando abrande un pouco (eu baixei un pouco o calor e púxenlle a tapa) a cenoria. Dámoslle unhas voltas e xa engadimos o calabacín. Todo o conxunto deixámolo que se abrande durante 15 min. Revolvéndoo frecuentemente. Púxenlle a tapa á pota, así van soltando auga as verduras e vanse cociñando no seu xugo.
- Cando vexamos que o calabacín vai estando brandiño e algo translúcido engadimos a salsa de tomate caseira e as lentellas. Dámoslle unhas voltas coa verdura (sobre dous min). Cubrimos coa auga que temos quente e deixámolas cocer a lume baixo, pero sempre burbulleando, uns 40 minutos, é ben probalas para saber se están ó noso gusto, de cocidas e de sal. A cantidade de auga é un pouco a criterio persoal porque depende de se nos gustan máis caldosiñas ou máis espesas. Tamén durante a cocción se vemos que lle vai quedando pouca auga podemos engadir máis.
- Chegou o momento de salgar (cando lle botamos a auga), que tamén vai en función de gustos e das tensións arteriais dos comensais (eu púxenlle sobre unha culleradiña das pequenas).
Estas cantidades dan para, tres ou catro racións (tamén depende do comedores que sexamos ou se vai ser prato único ou hai un segundo prato ou se é para a cea ou para o xantar. Hai moitos dependes).



domingo, 18 de octubre de 2009

BISCOITO DE PLÁTANO

Non sabía que nome poñerlle, si biscoito, que é o que realmente é, ou pan de plátano, como lle chama Pepinho de i-recetas, que é de onde collín a idea. Decidinme por biscoito, pareceume máis adecuado.
Como cada fin de semana, tiña que facer algo doce. Alí no froiteiro dous plátanos cuxo destino era o lixo porque os plátanos maduros non me gustan. Pois nada, mesturamos con algo de fariña e algo sairá. De todos xeitos andiven algo de excursión pola rede e convenceume a proposta de pepinho. Está francamente delicioso, do mellor que probei en biscoitos, ten un sutil, pero perfectamente perceptible, sabor a plátano que combinado co chocolate dan un resultado moi, moi rico.


Ingredientes
250 grs de fariña
1 pizca de sal
2 culleradas pequenas de bicarbonato sódico
1 cullerada pequena de impulsor (royal). Na receita orixinal non lla pon, pero por se a caso...
2 plátanos moi maduros
175 grs de azucre morena.
1 cullerada de esencia de vainilla
Media culleradiña de canela
2 ovos
80 grs de manteiga a temperatura ambiente
1 brick de nata dos pequenos (200 ml)
50-60grs de noces picadas
70 grs de chocolate troceado


Realización
Batemos co batedor eléctrico o azucre coa manteiga reblandecida ( que sacamos 15 minutos antes da neveira para que abrande). Cando estea ben mesturado incorporamos os ovos, batemos. Logo o plátano, feito puré, a nata, a canela e a vainilla. Batemos todo o conxunto durante dous ou tres minutos, de xeito que colla aire e quede espumosa, con moitas burbullas.
Por último incorporamos a fariña tamizada,o bicarbonato, o sal e o royal,pouco a pouco e xa a man, con espátula de silicona ou cun batedor manual. Cando esta integrado unha pequena cantidade incorporamos a seguinte, así ata que acabemos a fariña.
Só falta por mesturar coa masa o chocolate e as noces, que xa temos troceados (eu fíxeno na picadora, así quedan un anacos máis grandes e outros máis pequenos)
Enmanteigamos e enfariñamos un molde alongado, introducimos nel a masa (é bastante densa e espesa, hai que alisala un pouco antes de metela ó forno) e metémolo no forno prequentado a 160º durante 50 minutos, ou ata que cando introduzamos unha agulla, un coitelo ou unha brocheta saia seco sen masa pegada.



Comentarios: Quedou moi esponxoso (será debido ó bicarbonato?). Probablemente non lle fixera falta o royal, pero como non o sei, así quedou moi ben.
A cor débese ó azucre moreno, gústame moito esta cor que lle queda. Está ben poñerllo de vez en cando ós biscoitos, tamén o teñen o biscoito de cenoria e o biscoito de calabacín e ámbolos dous son moi ricos tamén.
Un biscoito realmente exquisito.


TRADUCCIÓN DE LA RECETA AL CASTELLANO
Ingredientes
250 grs de harina
1 pizca de sal
2 curachadas pequeñas de bicarbonato sódico
1 cucharada pequeña de impulsor (royal). En la receta original no se la pone, pero por se a caso...
2 plátanos muy maduros
175 grs de azúcar morena.
1 cucharada de esencia de vainilla
Media cucharadita de canela (de las más pequeñas, de café)
2 huevos
80 grs de mantequilla a temperatura ambiente
1 brick de nata de los pequeños (200 ml)
50-60grs de nueces picadas
70 grs de chocolate troceado
Realización
Batimos con el batidor eléctrico el azúcar con la mantequilla reblandecida ( que sacamos 15 minutos antes de la nevera para que ablande). Cuando esté bien mezclado incorporamos los huevos, batimos. Luego el plátano, hecho puré, la nata, la canela y la vainilla. Batimos todo el conjunto durante dos o tres minutos, para que coja aire y quede espumosa, con muchas burbujas.
Por último incorporamos la harina tamizada, el bicarbonato, la sal y el royal, poco a poco y ya a mano, con espátula de silicona o con un batidor manual. Cuando esté integrada una pequeña cantidad incorporamos la siguiente, así hasta que acabemos la harina.
Sólo falta por mezclar con la masa el chocolate y las nueces, que ya tenemos troceados (yo lo hice en la picadora, así quedan un trozos más grandes y otros más pequeños)
Enmantequimos y enharinamos un molde alargado, introducimos en él la masa (es bastante densa y espesa, hay que alisala un poco antes de meterla al horno) y lo metemos en el horno prequentado a 160º durante 50 minutos, o hasta que cuando introduzcamos una aguja, un cuchillo o una brocheta salga seco, sin masa pegada.



sábado, 17 de octubre de 2009

ENSALADA DE OUTONO

Gústanme moito as ensaladas e cómoas con asiduidade. É necesario comer algo lixeiro para despois darse bos atracóns de pasteis, doces e biscoitos. Aínda que non me parece unha receita coma para poñer no blogue, por que non? Eu collín moitas ideas por aí e ó mellor, quen sabe, eu tamén podo aportar algo a esa gran variedade.
O mundo das ensaladas é moi amplo e variado, préstase a que poidamos experimentar cos alimentos que máis nos gustan, xuntalos e probar como sabe. Esta sorprendeume gratamente.
O outro día os da poética (blogue recomendable pola orixinalidade e autenticidade do que nos ofrecen) fixéronme o acordo dos canónigos, compreinos e hoxe abrín alacenas e xuntei o que me parecía do que había por alí.
Como se bautiza unha ensalada? Nin idea porque levan tantos ingredientes que é francamente difícil. Non sabía como chamarlle a esta e mirando para ela vin que tiña bastantes produtos propios do outono: noces, uvas, mazá (o bo é que se poden atopar todo o ano). Pois, ala, ensalada de outono lle queda.


Ingredientes (para 1 ración)
2 puñados de canónigos
1 mazá pequena (neste caso tabardilla)
75 grs de queixo (o que máis guste, neste caso cheddar e samsoe, xa ven preparado en dadiños para ensalada)
1 puñado de pasas
6 noces
2 culleradas de aceite
1 culleradiña de vinagre
sal (media culleradiña das pequenas)
albahaca (unha pouquiña entre os dedos)
Realización
Troceamos os ingredientes que os necesiten: queixo (o meu xa viña listo), mazá, noces
Poñemos nunha ensaladeira ou prato (no meu caso) e aliñamos coa mestura do aceite, o sal, a albahaca e o vinagre.
Penso que estaría deliciosa con unha salsiña de iogur, é máis, creo que é a máis axeitada para esta ensalada.




jueves, 15 de octubre de 2009

GUISO DE MARAGOTA

A maragota é un peixe de baixura que se pesca cerca das pedras. Meu pai vai pescar con asiduidade, é do que máis colle, así como fanecas e sarretas (así as chamamos nós).
Persoalmente non lle teño moita simpatía a este peixe. Non son de peixe, pero un sargo, un linguado, un rodaballo, sardiñas ou xurelos non me desgusta comelos, pero este bicho cómoo porque hai que comer peixe e na casa abunda.
Ten unha carne branquecina e algo xelatinosa, diría eu. Unhas espiñas asasinas, polo abundantes gordas e duras e unhas escamas grandes e duras.
Miña nai sempre o prepara en caldeirada, pero eu decidín que tiña que buscar unha forma de facelo algo máis rico e a verdade é que rico si estaba. Bueno a min o que máis me gustaron foron as patacas e a salsiña.


Ingredientes (para dúas persoas)
1 maragota de torar (toreina en 4 anacos)
1 cebola
6-8 culleradas de aceite
2 puñados de chícharos
4 patacas grandes
½ vaso de auga morna
1 sobre de azafrán
½ culleradiña de pementón doce
4 culleradas de salsa de tomate caseira.
1 ramiña de perexil (non lla puxen porque non tiña, pero debería levar)
Sal para salgar o peixe


O bicho en cuestión

Preparación
- Toramos a maragota, o ancho dos toros é a criterio persoal.
- Pola mañá (no día en que imos preparar a maragota) salgámola con sal gorda, por tódolos lados e incluso dentro da barriga.
- Antes de preparala lavamos a maragota, se non nos gusta o salgado poñémola un pouco a remollo, pero xa chega con lavala. O sal fai que a carne sexa máis consistente e rica. Eu abrín os toros pola metade para que se cocera antes, pero tampouco sería necesario.
- Pelamos as patacas e cortámolas en rodaxas de medio centímetro, para que se cociñen ó tempo co peixe.
- Introducimos 4 culleradas de aceite no fondo dunha pota ( máis ben ancha para que quede todo ben estricado), encima poñemos as patacas, encima a cebola cortada en xuliana e por último a maragota.
- Rociamos a maragota con un pouco aceite por encima (outras 3-4 culleradas). Repartimos as 4 culleradas de salsa de tomate caseira.
-Desfacemos o azafrán e o pementón en medio vaso de auga morna e regamos todo o conxunto anterior por encima.
- Por último, repartimos os chícharos pola pota.
- Poñemos ó lume e cando vemos que ferve baixamos o calor de xeito que haxa un pouco de burbulleo, sempre coa tapa posta. Movemos de vez en cando para que non se agarre ó fondo.
- Despois de 40 minutos está listo. O sal do salazón inicial foi suficiente.






sábado, 10 de octubre de 2009

EMPANADA DE MAZÁ (III) CON HOXALDRE CASEIRO

Un sábado gris, chovendo miudiño, un día típico da nosa terra galega. Un día perfecto, gris e sábado, combinación perfecta para min. Xa dixen nalgunha ocasión que o sábado é para min un día máxico,un día especial, un día no que o relax inunda a miña persoa. Se ademais é gris xa ten tódolos compoñentes. Xa sei que non son coma o resto da humanidade, nin tampouco quero selo, a case todo o mundo lle gusta o sol e o bo tempo, a min, non. Gústame o frío a choiva, os días metida na casa, ver chover a través dos vidros, sentir caer a auga e non me importa que sexa varios días seguidos. Pola contra, se fai calor e sol varios días seguidos empezo a poñerme irascible e dun humor de cans.
Se me tivera que definir cunha cor, sería co gris. Penso que di todo de min. Son gris. Tamén, se teño que identificarme con algunha estación é co outono, a miña estación preferida, foino sempre desde nena, desde que eu teño acordos.
Pois ben, neste día gris e sábado de outono dispóñome a facer das miñas. Hai moitas mazás, estamos no tempo delas. Que menos que facer unha empanada de mazá. Como xa comentei, tamén, ando na procura da empanada de mazá perfecta. Pensei en facela con hoxaldre, pero.. que mérito ten comprar o hoxaldre? Hai que facelo. Ardua e difícil tarefa. Mirei en varios blogues e detívenme máis en i-recetas e en webos fritos, ámbolos dous blogues de auténtico luxo e categoría. En i-recetas faino de varias maneiras (hoxaldre, hoxaldre rápido e moitos outros porque ten moitas receitas feitas con hoxaldre), dá varios consellos, pero no de webos fritos fai un paso a paso espectacular. Quedeime con este último, aínda que tamén puxen en práctica algún consello de Pepinho.
Total que eu intento seguir cada paso rigorosamente, pero non me sae, acábame saíndo a manteiga polos arredores. Algo teño que facer mal, pero o caso é que non sei o que. Debe ser que este tipo de receitas son para persoas con mans especiais e as miñas non saíron preparadas para tales especialidades.

Nesta receita vou relatar as miñas andanzas, pero para o proceso da elaboración do hoxaldre en si farei un enlace directo ó de webos fritos porque non creo que ninguén o poida explicar mellor. Ademais a reportaxe fotográfica coa que nos deleita é inmellorable. De todos xeitos pedinlle permiso a ela para poder facelo e aínda non mo concedeu porque estes días non debe conectarse, pero non podo esperar máis para publicar a receita, espero que non lle pareza mal. Si, creo que son importantes as miñas percepcións durante o amasado porque así alguén que domine máis o tema pode, incluso, asesorarme e dicirme en que estou fallando.
O hoxaldre ten a fama de ser algo moi complicado, realmente non me parece complicado, nin laborioso, si, ó mellor, un pouco prolongado no tempo, pero todo o proceso é ben sinxelo, o malo é cando se empeza a saír a manteiga...
A pesar de todo saiu hoxaldre, hoxaldre de verdade, dese que ó trincar se desfai, coma o da tenda, pero con un sabor espectacular, moito máis saboroso có da tenda. Despois desta experiencia creo que vou facelo sempre, non é para tanto. O único que levo mal e ter que limpar despois. Cando o meto no forno e miro ó meu redor é cando me pregunto quen me mandaría meterme nisto? Tendo en conta, ademais, que vou recollendo e limpando a medida que vou facendo, pero sempre queda.
Animo a todo o mundo a que faga hoxaldre, a que probe polo menos unha vez, seguro que logo non se queda nunha vez, non custa máis traballo, nin é máis revirado ca facer un roscón ou unha larpeira


Ingredientes
Para a masa

500 grs de fariña de repostería
250 ml de auga do tempo
1 cullerediña de sal
60 grs de manteiga derretida
350 grs de manteiga fría, en bloque (usei president)
Para a compota
Algo máis dun quilo de mazás
6 culleradas de azucre
1 culleradiña de canela
Para a preparación da masa antes de ir ó forno
1 ovo batido
1 cullerada de azucre cunha pouca canela mesturada

Preparación
Da masa de hoxaldre

Para isto seguín ó pé da letra os pasos que nos ofrece Su no seu blogue webos fritos.
Eu creo que o problema máis grave que teño é o calor da miña cociña. Como xa dixen é un día gris, fresco, duns 18º, 20º no exterior. Pero a miña cociña é moi quente, a pesar de que tiven a ventana aberta todo o día para que fixera fresco, penso que a temperatura é demasiado alta para facer hoxaldre
Vou ir comentando o que me aconteceu en cada paso, que non sei se é normal ou non.
1 . Na elaboración da masa, á cal ela lle chama plastón, non tiven ningún problema. É máis, é unha masa moi boa de facer, case non te pringas, faise rápido.
2 . Estirar a masa facendo a cruz tampouco houbo problema, faise ben, con facilidade.
3 . Facer o paquete coa manteiga e masa tampouco ten maior complicación. Tentei apretar ben a masa á manteiga porque Pepinho di que non debe coller aire, que non deben facerse burbullas cando estiramos a masa.
4 . No 1º estirado da masa foi cando empezaron as dificultades. 1º deille os golpes e logo no estirado empezaron a saír burbullas, que pinchei con unha agulla e seguín. Pero saía manteiga polos bordos. Seguín para diante e fixen as primeira dobrez. Na 2ª pasou o mesmo. para remediar o da saída da manteiga tentei taponalo con fariña, este consello dáo Pepinho. Logo para a neveira. Baixei a temperatura da neveira ó máximo. Estivo na neveira arredor dunha hora.
5 . Nos dous seguintes estirados da masa non pasou tanto o de saírse a manteiga, pero si, ó levantar a masa, o mármore quedaba impregnado de manteiga. De feito, entre volta e volta metina 10 minutos no conxelador porque me daba a sensación de que xa estaba demasiado branda.
6 . Unha vez dadas as 6 voltas e pasado un tempo na neveira procedo a estirala para facer as pranchas para a empanada. Aquí non sabía moi ben como facer porque en toda a explicación di que se estire nun sentido e que se lle dea golpes. Pero agora eu quería estirala ben, así que, procedín a estirala o máis que puidera en tódolos sentidos. Estirou moi ben, creo que aínda podería estirar máis, pero dábame medo, preguntábame “ a ver como a quito de aquí, vaime quedar pegada ó mármore”. Neste paso xa non hai rastro de manteiga visible, está integrada na propia masa.

Esta é a masa completamente estirada. Paréceme que aínda podería estirar máis

7 . Dividín a masa en dous, un, un pouco máis grande, que fará de base. Para despegalo presionei encima con papel de forno e fun levantando con coidado a masa. A pesar do medo non houbo problema. Coloqueina ben no molde co propio papel pola parte de abaixo, cubrindo o fondo do molde. Recortei algúns cachos que sobresaían.
8 . O gran erro foi que deixei o outro anaco da masa, alí no mármore esquecido mentres montaba a base e introducía a compota de mazá ( que fixen coma a da última empanada de mazá, poño a elaboración máis abaixo). Cando fun a coller a outra pancha de masa, estaba demasiado branda e fíxoseme bastante difícil despegala. A pesar de todo conseguino. Para o próxima o que teño que facer e metela na neveira se fago outras cousas.
9 . Cos recortes de masa fixen unhas rudimentarias palmeiras, que estaban riquísimas. Éstas quiteinas antes do forno e a miña expresión cando as metín na boca foi “ummm, é hoxaldre de verdade”

Montaxe da empanada
- Ponse a prancha de masa que fará de base sobre un papel de forno. Picar un pouco a masa cun garfo.
- Pintei o fondo cun pouco de marmelada (neste caso marmelada de ameixa caseira, ver receita aquí)
- Introducir a compota de mazá. Non a ía meter toda, pero logo envorqueina toda e listo, demasiada para o meu gusto.
- Poñer a tapadeira. Picar cun garfo a masa. Pintar con ovo batido e espolvorexar azucre mesturado con canela. A cantidade, disto último,vai un pouco a gusto. Do azucre e a canela, por encima, pódese prescindir, dado que o azucre requimase e da un aspecto pouco presentable, que non afecta para nada ó sabor.
- Metelo no forno prequentado a 200º e logo baixalo a 180º. Estivo arredor dunha hora no forno. Creo que quedou un pouco cru por dentro (aínda que cando facemos algocon hoxalder sempre qeda algo apelmazada a parte que está en contacto con algo húmido,como neste caso a compota. Non teñomoi claro se foi iso ou foi que necesitaba cocer máis). Para a próxima teño que controlar máis o forno.
- As palmeira paseinas polo ovo e reboceinas en azucre, estaban de medo.
Preparación da compota
Pícanse finiñas as mazás e engádeselle o azucre e a canela. Eu voulle engadindo o azucre despois de picar cada unha das mazás para que non se oxiden. Métese no micro durante 15 minutos, dándolle voltas de vez en cando e esmagando as mazás cun garfo, cando vemos que xa é puré estará lista.

COMENTARIOS: Penso que si vale a pena facelo, é toda unha experiencia. para min, moi agradable (menos limpar, claro). É certo que o proceso é moi longo. Trátase de estar pendente da masa durante bastante tempo, pero tempo de elaboración en si non é moito. Ademais os tempos de espera non teñen por que ser exactos e permítenche seguir coas tarefas diarias sen ningún problema.
As fotos non dan creto ó resultado, nin ó sabor. Ademais tiven certo percance (telefónico) durante a cocción que non me deixou estar o suficientemente pendente.
Teño que probar esta mesma receita, pero con láminas de mazá.
A entrada é moi extensa, pero a receita o merece.

GRAZAS SUSANA POR COMPARTIR CON TODOS A RECEITA E ESE MAGNÍFICO PASO A PASO QUE POSIBILITA QUE TODOS POIDAMOS FACER ESTA MARABILLA


sábado, 3 de octubre de 2009

BISCOITO DE VAINILLA E CHOCOLATE

Encántanme os biscoitos e a verdade é que non fago moitos. Sempre se fan cousas máis sofisticadas porque hoxe quero probar isto, mañá o outro. Levo uns días que me apetece moito e non me puiden resistir máis. Total que se fan rapidísimo. Aínda, así e todo quixen darlle un toque diferente e saiu isto. A improvisación é unha boa aliada.



Ingredientes
1 iogur de vainilla. O vaso de iogur usarase de medida
2 medidas de azucre
1 sobre de azucre vainilla
1 cullerada de esencia de vainilla
½ medida de aceite
3 ovos
3 medidas de fariña de repostería
1 medida de maicena
1 sobre de levadura Royal
2 culleradas de sobremesa de cacao puro valor

Elaboración
Mesturar o iogur co azucre, o sobre de azucre vainilla e a cullerada da esencia, mellor cun batedor eléctrico. Engadir os ovos, mesturar. O aceite, mesturar. E por último a fariña coa levadura e a maicena, cada medida por separado, tamizada. Cando estea ben incorporada a 1ª engadimos a 2ª e logo a 3ª... A fariña xa a mesturei co batedor de man. Cando estea ben mesturado, separamos algo menos da metade da masa para outro recipiente e engadímoslle o cacao e mesturamos ben.
Enmateigamos e enfariñamos un molde (neste caso dos alongados de ), introducimos a masa amarela e logo con coidado no centro incorporamos a de chocolate.Podemos facerlle debuxos cun coitelo.
Métese ó forno prequentado a 180º durante 20 minutos logo baixase a 160º con ventilador durante 30 minutos. Para saber se está cocido pinchámolo cunha agulla, coitelo.. e se sae seco está listo. Esta comprobación nunca debemos facela antes de levar media hora no forno.



NOTAS: O chocolate acabou no fondo porque pesa máis ca outra masa, debido a que é máis compacta polas dúas culleradas de cacao.Se queremos que teña a mesma densidade e non afonde, debemos engadir a mesma cantidade de fariña á masa sen cacao.


jueves, 1 de octubre de 2009

PATÉ CASEIRO

Esta receita é moi especial porque os artífices da mesma tamén son moi especiais. Non sei se dixen nalgunha ocasión, creo que non, que son mestra, o son por vocación e por devoción. Paréceme a profesión máis bonita do mundo, pode que non sexa moi obxectiva, pero así o creo, sen menosprezar ningunha outra, que todas son necesarias e bonitas ou interesantes para quen as exerce.
Pois ben, esta receita fíxena no cole, cos meus alumnos, 14 nenos e nenas de 3º de Primaria, realmente encantadores, cheos de ilusión e con moitas ganas de facer cousas. Pásoo moi ben con eles.
O outro día un deles levou para merendar dous bocadillos do que el denominou “paté caseiro”, que fixera a súa nai. Un dos bocadillos era para compartir e que todos puideran probalo. A min tamén me tocou, por suposto. Á maioría gustounos moito, polo cal ó día seguinte repetiuse o ofrecemento. Pregunteille se podía pedirlle á súa mamá a receita e que cando a tiveramos podíamos facela na clase, xa que non implicaba cocción. Así foi, ó día seguinte xa levou a receita. Comprei os ingredientes, invitamos ós de 4º e a facer paté e a untar nas torradiñas. Logo eles tiveron que pensar un pouco e escribir a receita. Vai formar parte do noso receitario, tentaremos facer máis, pois é un exercicio de redacción estupendo e ademais pasámolo ben. Tendo en conta tamén que enchemos o bandullo e facemos unha merendola moi agradable.
Encantoulles, por pouco non nos chega, acabamos as torradas e tivemos que ir buscar pan ó comedor. Sobrou pouquiño e puidemos darlle a proba ó resto dos profes.


Ingredientes
1 lata de mexillóns en escabeche (das de 120 ml)
1 lata de atún en aceite (das de 120 ml)
2 terrinas de queixo philadelphia de 200 gr cada unha
Hai outro ingrediente que nós non puxemos, pero si aparecía na receita orixinal: Un chorriño de whisky.



Realización
- Baleiramos o contido das terrinas e das latas nun recipiente apto para batedor eléctrico.
- Batemos todo, cun batedor eléctrico, ata que quede unha masa homoxénea.
- Untamos nas torradas e listo para comer.

NOTAS: Retiramos o aceite do atún. Pareceunos, á miña compañeira e a min, que ía ter demasiada graxa. Persoalmente tampouco engadiría toda a salsa do escabeche.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...