sábado, 2 de julio de 2011

TARTALETAS DE CABACIÑO E PESTO

TARTALETAS DE CALABACÍN Y PESTO
Vou pensar en alto, ou mellor dito, a escribir en público un pensamento, é un pensamento froito da observación, do que se escoita, do que contan, do que din, da reflexión... Hai xente á que lle gustan os batifondos, non vive, creo que non respira se na súa vida non hai conflitos, son capaces de buscalos onde non os hai, de enredar as cousas ata conseguir facer un conflito de algo simple. A que responderá que as persoas sexamos tan diferentes? Porque no lado oposto estamos os outros, os que eludimos os conflitos, os que se fai falta perder pérdese e listo, non pasa nada. As cousas que nos rodean son sinxelas, complicámolas nós, esaxerándoas, inventando, pondo en boca doutros o que non é e ata pór en boca do inocente palabras que son do acusador. Que pasa cando a unha persoa tranquila e para nada conflitiva se cruza no camiño cunha que busca problemas onde non os hai ? Complicado, de súpeto vese envolvido nunha maraña falsa da cal non sabe nin como a meteron. Hai xente que fala por toneladas, que é imprudente e un pouco inconsciente das consecuencias implícitas que poden levar as súas palabras, coas cales deben gozar e o único obxectivo, parece ser, que é facer dano. É como ir camiñando tranquilo por un camiño e de súpeto atópaste cunha pedra que fai que perdas o equilibrio, supoño que hai que sortealas e mirar sempre ao chan para non tropezar, o que significa non confiar en ninguén, penoso. Creo que hai máis xente boa que mala, pero os malos fan tanto dano que un malo vale por dez bos. Hai unha cita que di: “o peor dos malos é facer dubidar dos bos” e créoa certa, porque realmente é ao que se dedica moita xente, a desprestixiar a quen fai a súa vida tranquilamente, e empregan niso toda a súa enerxía, non sería mellor que cada un se gañase o seu prestixio cos seus actos e non desprestixiando a quen non se mete con ninguén??? Perden as súas enerxías en facer dano e ás veces ata o conseguen, iso é o peor.
Hai quen fala de envexa, non entendo ese concepto da envexa, non a entendo por máis que mo explican, non podo entender que unha persoa por non ser como outra, por non poder facer o que fai a outra ou por non poder ter o que ten a outra, estea disposto a facerlle dano de forma gratuíta sen o cheirar. Cada un ten que conformarse co que ten, co que é e se queres máis lóitao, búscao, trabállao, o outro seguro que o fixo. A min encantaríame ser alta, guapa, delgada, ter unha casa de luxo, ser graciosa e ocorrente, simpática e moitas cousas máis e non por iso odio ou lle desexo mal á xente que ten todo iso e nin moito menos faría algo para prexudicalas. Pero parece ser que hai xente que o fai, aínda que coñezo casos, ségueme custando crelo. Eu sempre penso que todo o mundo pode ser razoable e poder chegar a acordos, pero parece ser, que non todo o mundo. Que gañas de facer que a convivencia sexa difícil. Todas estas cousas decepciónanme, e fanme sentir moi mal, fanme sentir que o día a día é cruel e non querer confiar e non querer saír do caparazón, decepcionarte dos seres humanos.
Todos somos egoístas por natureza, inevitablemente pensamos primeiro en nós e seguro que en multitude de ocasións, por ese feito, facemos dano a outros, dano do que hai que saber pedir desculpas, un dano que intentaremos non repetir, pero facelo deliberadamente??? O dano polo pracer do dano?? Non podo entendelo.
Outros tamén se dedican a culpar ou desprestixiar a alguén para limpar as súa propia imaxe e para distraer a atención. Mentres centran a atención sobre alguén, botándolle cargas que non ten, ou ata que son propias, mentres fan iso, desvían a atención sobre as súas carencias, as súas faltas, o seu mal facer.
Creo, como conclusión, que cada un debe facer o seu labor o mellor que sabe e pode, deixar facer aos demais, non xulgar a ninguén sen coñecer a realidade, falar e chegar a conclusións comúns. Se cada un fai o seu traballo, se cada un fai a súa vida con ganas e con dedicación, sen meterse con ninguén, seguro que conseguiriamos unha convivencia mellor e unha vida máis agradable. Ocupémonos de nós mesmos e non esteamos mirando de esguello o que fai o outro para xulgalo, cada un ten dabondo co seu. Vive e deixa vivir!!
A receita
Buscando receitas de calabaciño, xa tomaron a nosa casa e hai que consumilos, atopeime con esta en "El día más dulce" (encántame todo o que hai nese blog). É unha bomba calórica, e como tal, deliciosa. 

 


En castellano
Voy a pensar en alto, o mejor dicho, a escribir en público un pensamiento, es un pensamiento fruto de la observación, de lo que se escucha, de lo que cuentan, de lo que dicen, de la reflexión... Hay gente a la que le gustan los follones, no vive, creo que no respira si en su vida no hay conflictos, son capaces de buscarlos donde no los hay, de enredar las cosas hasta conseguir hacer un conflicto de algo simple. A que responderá que las personas seamos tan diferentes? Porque en el lado opuesto estamos los otros, los que eludimos los conflictos, los que si hace falta perder se pierde y listo, no pasa nada. Las cosas que nos rodean son sencillas, las complicamos nosotros, exagerándolas, inventando, poniendo en boca de otros lo que no es e incluso poner en boca del inocente palabras que son del acusador. Que pasa cuando a una persona tranquila y para nada conflictiva se cruza en el camino con una que busca problemas donde no los hay ? Complicado, de repente se ve envuelto en una maraña falsa de la cual no sabe ni como le han metido. Hay gente que habla por toneladas, que es imprudente y un poco inconsciente de las consecuencias implícitas que pueden llevar sus palabras, con las cuales deben disfrutar y el único objetivo, parece ser, que es hacer daño. Es como ir caminando tranquilo por un camino y de repente te encuentras con una piedra que hace que pierdas el equilibrio, supongo que hay que sortearlas y mirar siempre al suelo para no tropezar, lo que significa no confiar en nadie, penoso, creo que hay más gente buena que mala, pero los malos hacen tanto daño que uno malo vale por diez buenos. Hay una cita que dice “lo peor de los malos es hacer dudar de los buenos” y la creo cierta, porque realmente es a lo que se dedica mucha gente, a desprestigiar a quien hace su vida tranquilamente, y emplean en ello toda su energía, no sería mejor que cada uno se ganase su prestigio con sus actos y no desprestigiando a quien no se mete con nadie??? Pierden sus energías en hacer daño y a veces hasta lo consiguen, eso es lo peor.
Hay quien habla de envidia, no entiendo ese concepto de la envidia, no la entiendo por más que me lo explican, no puedo entender que una persona por no ser como otra, por no poder hacer lo que hace la otra o por no poder tener lo que tiene la otra, esté dispuesto a hacerle daño de forma gratuita sin comerlo ni beberlo. Cada uno tiene que conformarse con lo que tiene, con lo que es y si quieres más lúchalo, búscalo, trabájalo, el otro seguro que lo hizo. A mi me encantaría ser alta, guapa, delgada, tener una casa de lujo, ser graciosa y ocurrente, simpática y muchas cosas más y no por ello odio o le deseo mal a la gente que tiene todo eso y ni mucho menos haría algo para perjudicarlas. Pero parece ser que hay gente que lo hace, aunque conozco casos, me sigue costando creerlo. Yo siempre pienso que todo el mundo puede ser razonable y poder llegar a acuerdos, pero parece ser, que no todo el mundo. Que ganas de hacer que la convivencia sea difícil. Todas estas cosas me decepcionan, y me hacen sentir muy mal, me hacen sentir que el día a día es cruel y no querer confiar y no querer salir del caparazón, decepcionarte de los seres humanos.
Todos somos egoístas por naturaleza, inevitablemente pensamos primero en nosotros y seguro que en multitud de ocasiones, por ese hecho, hacemos daño a otros, daño del que hay que saber pedir disculpas, un daño que intentaremos no repetir, pero hacerlo deliberadamente??? El daño por el placer del daño?? No puedo entenderlo.
Otros también se dedican a culpar o desprestigiar a alguien para limpiar sus propias imágenes y para distraer la atención. Mientras centran la atención sobre alguien, echándole cargas que no tiene, o incluso que son propias, mientras hacen eso, desvían la atención sobre sus carencias, sus faltas, su mal hacer.
Creo, como conclusión, que cada uno debe hacer su cometido lo mejor que sabe y puede, dejar hacer a los demás, no juzgar a nadie sin conocer la realidad, hablar y llegar a conclusiones comunes. Si cada uno hace su trabajo, si cada uno hace su vida con ganas y con dedicación, sin meterse con nadie, seguro que conseguiríamos una convivencia mejor y una vida más agradable. Ocupémonos de nosotros mismos y no estemos mirando por el rabillo del ojo lo que hace el otro para juzgarlo, cada uno tiene bastante con lo suyo. Vive y deja vivir!!
La receta
Buscando recetas de calabacín, ya han tomado nuestra casa y hay que consumirlos, me encontré con ésta en El día más dulce (me encanta todo lo que hay en ese blog). Es una bomba calórica, y como tal, deliciosa.



Ingredientes
Para a masa crebada:
250 gr de fariña
100 gr de manteiga
1 ovo
sal
Para o pesto:
12 follas de albahaca (6 gr) ou algo máis
70 ml de aceite de oliva virxe extra
25 gr piñóns
45 gr de parmesano recentemente rilado
1 dente de allo
sal e pementa
Para o resto do recheo
1 cabaciño grande
1 cebola
1 dente de allo
Aceite de oliva para rustrir a verdura
100 gr de beicon afumado cortado en tiras
2 ovos
200 ml de nata para cociñar (ou leite, ou metade e metade)
Sal



En castellano
Ingredientes
Para la masa quebrada:
250 gr de harina
100 gr de mantequilla
1 huevo
sal
Para el pesto:
12 hojas de albahaca (6 gr) o algo más
70 ml de aceite de oliva virgen extra
25 gr piñones
45 gr de parmesano recién rallado
1 diente de ajo
sal y pimienta
Para el resto del relleno
1 calabacín grande
1 cebolla
1 diente de ajo
Aceite de oliva para pochar la verdura
100 gr de beicon ahumado cortado en tiras
2 huevos
200 ml de nata para cocinar (o leche, o mitad y mitad)
Sal




Elaboración
Masa
 - Mesturar a fariña co sal. Incorporar a manteiga fregando cos dedos ata que se forme unha textura areosa. Agregar o ovo e formar a masa. Métese na neveira durante 30 minutos a 1 hora ( ou uns 15-20 min no conxelador, así é máis rápido)
- Unha vez un pouco endurecida a masa estírase. Eu fágoo encima dun papel de fornear e cubro a masa con filme para que non se pegue ao rodete.
- Colócase a masa, coa axuda do papel de fornear nun molde engraxado e enfariñado (nos moldes que eu utilizo non é necesario) . Pasamos o rodete polos bordos do molde e retiramos a masa sobrante que integramos co resto da masa e seguimos estirando para o resto das tartaletas. Picamos a masa cun garfo.
- Introducimos en forno prequentado a 180º durante 10 minutos. Podemos metelos cubertos con papel de fornear e encima uns garavanzos para facer peso (eu non o fago)
O molde ideal é un molde baixiño, estriado e de metal e se é antiadherente mellor.
Preparación do pesto:

- Torramos os piñóns nunha tixola.
- Raiamos o queixo parmesano.
- Pomos a albahaca, os piñóns e o dente de allo na picadora ou na batidora. Trituramos. Engadimos o queixo e volvemos á mesturar. Para rematar, incorpórase o aceite e vólvese a mesturar. Salpimentamos a gusto e listo.
Para facer o pesto guieime pola proposta de Isabel, de "Cocinando en mi isla amarilla". Hai mil propostas na rede e varían moito os ingredientes, neste caso a proporción dos ingredientes está adaptado ao meu gusto.





Preparación do resto do recheo
- Pomos nunha tixola a lume lento o beicon afumado, que se faga pero sen torrarse. Unha vez que estea feito colocámolo sobre un papel absorvente, para eliminar calquera tipo de graxa.
- Picamos a cebola e o dente de allo (fágoo na picadora), e o rustrimos durante 5 minutos, engadimos o cabaciño picado e seguimos rustrindo uns 20 minutos máis, póñolle unha tapa e vaise abrandando aos poucos con calor medio-baixo, salgamos a gusto. Botamos o pesto e integrámolo ben, incorporamos parte do baicon, deixamos un pouco para decorar, unha vez feito retiramos do lume.
- Nun bol batemos os ovos, engadimos a nata e cando estea todo ben mesturado, mesturámolo co anterior.
- Enchemos os moldes coa mestura e botamos por encima o beicon que reservaramos.
- Introducímolos no forno previamente quentado a 180ºC durante ao redor de media hora. Sacámolo e deixamos arrefriar sobre unha grella. Servir tépedo.
- Sobroume un pouco de recheo, metino nunha flaneira. Tamén sería unha boa opción.

Usei cinco tartaletas e tres máis pequeniñas. Paréceme unha opción ideal en pequeniño, como aperitivo.

En pequeniño, un aperitivo ideal. En pequeñito, un aperitivo ideal


En castellano
Elaboración
Masa
- Mezclar la harina con la sal. Incorporar la mantequilla frotando con los dedos hasta que se forme una textura arenosa. Agregar el huevo y formar la masa. Se mete en la nevera durante 30 minutos a 1 hora ( o unos 15-20 min en el congelador, así es más rápido)
- Una vez un poco endurecida la masa se estira. Yo lo hago encima de un papel de hornear y cubro la masa con film para que no se pegue al rodillo.
- Se coloca la masa, con la ayuda del papel de hornear en un molde engrasado y enharinado (en los moldes que yo utilizo no es necesario) . Pasamos el rodillo por los bordes del molde y retiramos la masa sobrante que integramos con el resto de la masa y seguimos estirando para el resto de las tartaletas. Pinchamos la masa con un tenedor.
- Introducimos en horno precalentado a 180º durante 10 minutos. Podemos meterlos cubiertos con papel de hornear y encima unos garbanzos para hacer peso (yo no lo hago)
 El molde ideal es un molde bajito, estriado y de metal y si es antiadherente mejor.



Preparación del pesto:
- Tostamos lo piñones en una sartén.
- Rallamos el queso parmesano.
- Ponemos la albahaca, los piñones y el diente de ajo en la picadora o en la batidora. Trituramos. Añadimos el queso y volvemos a a mezclar. Por último, se incorpora el aceite y se vuelve a mezclar. Salpimentamos a gusto y listo.
Para hacer el pesto me guié por la propuesta de Isabel, de "Cocinando en mi isla amarilla". Hay mil propuestas en la red y varían mucho los ingredientes, en este caso la proporción de los ingredientes está adaptado a mi gusto.
 Preparación del resto del relleno
- Ponemos en una sartén a fuego lento el beicon ahumado, que se haga pero sin tostarse. Una vez que esté hecho lo colocamos sobre un papel absorvente, para eliminar cualquier tipo de grasa.
- Picamos la cebolla y el diente de ajo, y lo pochamos durante 5 minutos, añadimos el calabacín picado y rehogamos unos 20 minutos más, le pongo una tapa y se va ablandando poco a poco con calor medio-bajo, salamos a gusto. Echamos el pesto y lo integramos bien, incorporamos parte del baicon, dejamos un poco para decorar, una vez hecho retiramos del fuego.
- En un bol batimos los huevos, añadimos la nata y cuando esté todo bien mezclado, lo mezclamos con lo anterior.
- Rellenamos los moldes con la mezcla y echamos por encima el beicon que habíamos reservado.
- Los introducimos en el horno previamente calentado a 180ºC durante alrededor de media hora. Lo sacamos y dejamos enfriar sobre una rejilla. Servir templado.
- Me sobró un poco de relleno, lo metí en una flanera. También sería una buena opción.
Usé cinco tartaletas y tres más pequeñitas. Me parece una opción ideal en pequeñito, como aperitivo.

Co recheo que sobrou fixen un flan, sería outra forma de presentación. Con el relleno que sobró hice un flan, sería otra forma de presentación.




30 comentarios:

  1. ¡Qué rico, qué gusto me daba yo ahora comiéndome unas tartaletas y un flanito, que te quedó de lujo! Besos.

    ResponderEliminar
  2. He estado leyendo detenidamente todo lo que dices en tu entrada de hoy y no me queda otra que darte la razón. Así es, hacer daño por el mero hecho de hacerlo es realmente deleznable.
    Hay un refran popular que a mi me encanta, "Eres dueño de tus silencios y esclavo de tus palabras" ahí es nada!

    Me encanta esta receta y desde luego la esencia de Ana está integra en esta receta, un beso muy grande, me alegra mucho tu vuelta y ...yo soy alta, guapa, delgada, lista, simpatica, ocurrente, chisposa...jajajajajajajajaja

    ResponderEliminar
  3. Imaginate poder decir ese pensamiento a la cara de los que nos molestan...seria un alivio. Tus tartaletas me gustan mucho. La tercera foto es preciosa, me encanta. Besos y biquiños Calde

    ResponderEliminar
  4. Hola ruliña!!.
    Alegrame moito volver a túa cociña, e ver de novo as cousiñas tan ricas que preparas. As tartaletas quedarónte xeníais, da gusto velas ahi a todas ben postas, ainda que maìs gusto me daría poder incarlles o dente. As fotos coma sempre, una maravilla, e asi de cerquita apreciase toda tan ben que hasta dan fame ;)

    biquiños nena.

    ResponderEliminar
  5. ola, canta razón tes na tua entrada e máis si vives nun pobo pequeno ou nun rueiro coma min, eu debo ser a especia rara pois sempre son a última en enterarme do que pasa no rueiro e porque os domingos me veñen facer un resume as veciñas e pa iso que paso moito tempo na casa, jaajajaj, elas xa din seguro rocio non sabe nada e hai que irllo contar, en fin, a especie humana é tan variada e ten que haber de todo.

    a receita moi boa

    ResponderEliminar
  6. De las recetas de Ana, que puedo decir además de que es un solete, me fascinan, y esta versión tuya también es riquisima, las calabacitas me gustan mucho, creo que la haré con las flores de calabaza que encontré hoy, me viene ideal para mañana :D

    Sobre lo que reflexionas, la vida es un momento, solo eso, hay que saber tomarlo con lo mejor de nosotros mismos y seguir adelante con lo que nos hace realmente disfrutar y crecer como personas.

    Bonito fin de semana :D

    ResponderEliminar
  7. Te puedes creer que anteayer entré al blog,porqué me parecía raro no verte....me alegra tú vuelta,y espero que no sea por algo que te haya hecho daño,por estar aquí....la maldad existe,y hemos desgraciadamente,acostumbrarnos a que está presente,pero nosotros hemos de saber alejarnos de esas personas tóxicas,que están tan enfermas que no saben más que envenenar....a pasar Mº José,si es que en lugar de amargarnos,nos tendrían que dar pena,porqué ser malo,envidioso,malintensionado,ha de ser un lastre,lo tienen fatal,son muy infelices....
    Tus tartitas excelente y con ese pesto ya rematadamente deliciosas.
    Tómate tú tiempo,para publicar que llevabas tiempo agobiada,pero al menos entra pare decir que estás bien,vale?

    Un besote marchando para Galicia ;))

    ResponderEliminar
  8. qué sabias palabras y reflexiones en voz alta. Yo la verdad es que puedo describirme como una persona que habla mucho, pero nunca, nunca, diré una palabra con la intención de hacer daño.

    Vamos a quedarnos con lo positivo, esta rica y deliciosa receta ;)

    Salu2, Paula
    http://conlaszarpasenlamasa.cultura-libre.net
    http://galletilandia.blogspot.com

    ResponderEliminar
  9. Uaaauuu!!! que buenisima pinta tienen!!! Te han quedado genial. Un abrazo!!!

    ResponderEliminar
  10. Canta razón tés na tua reflexión, é incrible a cantidade de xente ruín que hay polo mundo e o peor e que moitos levan unha máscara que é difícil de arrican para que todo o mundo vexa o que hay debaixo.

    As tartaletas estupendas, me gustan moito as pequeniñas.

    Bicos

    ResponderEliminar
  11. Comparto totalmente tu reflexión Mª Xose.
    En cuanto a la receta, bomba calórica o no, se ven deliciosas estas tartaletas. Tengo unos moldes iguales y solo los he utilizado una vez, me has dado una idea estupenda.
    un biquiño

    ResponderEliminar
  12. Hola M. José, he leído atentamente todo lo que has escrito y además en gallego y salvo dos palabras me ha alegrado ver que lo he entendido todo. No sé que es lo que te habrá pasado, pero creo que muchos nos hemos encontrado alguna vez en la vida con una persona así, pero afortunadamente como dices, son los menos y hay que dejarlos atrás y centrarse en todas esas personas maravillosas y generosas, como muchos de los que comparten, como tú, esas deliciosas recetas que salen de su cocina, para que los demás tengamos un pedacito de su vida y a su vez, lo hagamos llegar a otros, que lo seguirán compartiendo en una cadena infinita ...Un biquiño y feliz domingo!! Alicia

    ResponderEliminar
  13. Hola wapa me alegra muxo leerte de nuevo ,me ha encantado tu post ,estoy totalmente de acuerdo contigo ,como digo muxas veces a mis compañeras de trabajo si la envidia fuera tiña la mayoria estariamos tiñosos .
    Cuanta maldad hay y el tiempo que se pierde con ella ,con todo lo que tenemos por disfrutar y vivir sin perder el tiempo con las desgracias o dichas de los demas.
    Me han encantado esas mini tartaletas ,tomo nota a la vuelta lo hare el calabacin me xifla sea como sea.
    Te han quedado de lujo como el flan ,tambien es una buena opcion si no te apetece hacer la masa quebrada.
    Bicos mil desde Murcia y feli domingo pesiosa.

    ResponderEliminar
  14. Canta razón tes, hay xente que se dedica maís a arraxar a vida dos demais que a sua propia. A min danme pena de verdade, xa que non viven nin deixan vivir.Eu son unha persona que non me gustan os chismes por iso non me entero da metade das cousas, prefiro gastar o tempo en cousas productivas.
    A receita encantame ainda que teña unhas pouquiñas calorias, e as fotos xeniais.

    Un biquiño e que pases un bo domingo

    ResponderEliminar
  15. ¡Que bonitas que son!. Me encantan los pastelillos salados. Tienen que estar deliciosas.

    Besos, Beatriz

    ResponderEliminar
  16. Las tartaletas te han quedado muy bonitas y ese flanecito también es una buena idea, muy bueno todo.
    Desgraciadamente hay personas que deben aburrirse mucho para meterse en la vida de los demás y arrastrar con todo.
    Besos.

    ResponderEliminar
  17. Estou totalmente dacordo con todo o que comentas, é máis, teño un máster niso. Pensando nalgo máis agradable...Son unha namorada do pesto, e aínda que estas tartaletas sexan unha bomba calórica, eu apúntoas!!!
    Unha aperta

    ResponderEliminar
  18. No sé lo que te habrá pasado para expresar esas palabras tan amargas, ha debido de ser duro, en todo caso me sumo a tu reflexión , vive y deja vivir, me quedo a seguir tus maravillosas recetas y a disfrutar de las cosas bonitas.

    ResponderEliminar
  19. A receita me parece estupenda , e a túa refelxión, por desgracia sóame moito, pero imos mirar cara adiante , que a amla xente acaba estando donde debe..( ou eso espero).
    Biquiños en grazas por estas tartaletas tan boas.

    ResponderEliminar
  20. Canta razón levas! Hai cousas que mellor non intentar entender, para que perder enerxía niso? e se temos que tomar un desvío para acadar a nosa meta, pois da igual que nos leve máis o camiño, mellor non cruzarse con depende quen.
    Estas tartaletas... un bocado delicioso. Se é que hai tantos cabaciños que veñen xenial estas receitas. Un biquiño.

    ResponderEliminar
  21. De charlatanes y envidiosos está lleno el mundo lastimosamente, pero no debemos desanimarnos..
    La receta estupenda, me encanta para una cena liviana..
    besitos

    ResponderEliminar
  22. Hola gallegiña que razon tes gustame moito atua reflesion .Son nova nisto,atua receita pareceme moi boa ,aproveitarei facela pois teño de abondo calabacis .Un biquiño desta galega

    ResponderEliminar
  23. Ola curriña, a verdade é q hai moita xente así, demasiada, pero un ten q facerse forte e tirar pra adiante facendo caso omiso a este tipo de individuos, senón non vivimos... hai quen se alegra dos tropezos do veciño do lado, das súas amarguras e penurias... hai quen non resiste q ó veciño lle vaia ben... son envexas, mala fé,... o ser humán é así e nunca cambiará. Volvo a dicir, o mellor é mirara pra outro lado e seguir coa túa vida, inda q non sempre é así de doado....
    A receita tremenda por certo, son celíaca pero seguro q podo adaptala sen problema!!!
    Mil bicos rula :)

    ResponderEliminar
  24. Hola!!! Qué bueno ver tu post nuevamente...Tus palabras dan en la tecla justa, lamentablemente es muy cierto lo que decís, yo tampoco entiendo a la gente envidiosa y creo que son muy infelices, lo peor es cuando se tiene gente asi en la familia, es desgastante te lo puedo asegurar...
    Las tarteletas son preciosas y que ricas se ven!!! Un abrazo grande!!!

    ResponderEliminar
  25. Ola preciosa! Non che vou decir aquí máis do que xa che dixen, ti tira e punto pelota!
    Estas tortiñas encántanme, mira ti pra que querías o pesto, pícara ;)
    Cada vez melloras máis as fotografías non deixes que te venza nada, sigue con ilusión, a min faime ben!!!!!
    Bicos ruidosos sabor a fresa :P

    ResponderEliminar
  26. Las tartaletas que ricas y qé perfectas, los calabacines me encantan lo que nunca probé aunque parezca raro es el pesto ya es hora de ir poniéndole remedio..
    Lo que comentas a mí me passa un poco como a ti soy un espíritu bastante tranquilo, no me gustan los líos ni las guerras y mucho menos por tonterías que no merecen la pena.
    Ah y gracias por probar las magdalenas que te dije a mí son las que más me gustan, un besito guapa.

    ResponderEliminar
  27. Tienes toda la razón del mundo y empatizo completamente con tus palabras:) las tartaletas riquísimas me encanta la foto del pesto.
    Besicos sorianos y buen casi fin de semana

    ResponderEliminar
  28. Hay gente que se aburre mucho!!!!!
    Me encantan estas tartaletas, un entrante perfecto y sin mucho trabajo, lo mejor ;-))
    Besitos

    ResponderEliminar
  29. vaya color que tiene el pesto,bueno,y las tartaletas,se ven geniales,claro

    ResponderEliminar
  30. Me gustan... Y me gusta el pesto... :-)

    ResponderEliminar

Cóntame que che parece

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...