PRESENTACIÓN EN SOCIEDADE DE PAQUI (masa nai)

Por fin chegou!!!!!
A historia desta masa nai xa a saben moitas blogueiras, pero a algún soaralle raro, que é isto da Paqui, da masa nai? Pois ben, Lola do blogue Chez Dashita, fai uns meses, aventurouse coa realización dunha masa nai, a cal se chama, masa nai San Francisco. Quixo compartir con todos nós esa aventura e foi realizando un caderno de bitácora no que nos ía informando da evolución. Algunhas de nós seguímolo con interés e digamos que pasamos a formar parte da vida desa masa nai, pois a maneira na que Lola nos ía contando os cambios producía nas lectoras ganas de saber máis, cal serial ou telenovela que se prece. Como xa fixemos dela un auténtico ser vivo, houbo de todo, quen a amadriñou, quen lle mandaba bicos e saúdos e quen lle puxo nome, eu non sei se alguén llo puxo tamén ou non, pero eu un día decidín chamarlle Francisquita (por ser a masa nai San Francisco)
Os resultados desa masa nai foron moi bos, dando lugar, tamén a uns pans boísimos. Tan bos que Lola xa non sabía que facer con ela, dado que o bo trato que lle daba facía que medrara e medrara, incluso se vía na obriga de tirar parte dela.

Como Lola é unha muller moi enxeñosa á par que xenerosa, decidiu compartir esa masa nai que lle sobrara con quen quixera. Algunhas de nós arriscámonos a compartir esta aventura. Como? Pois ben, secouna e así puido mandárnola por correo. Creo que todas esperamos con impaciencia a chegada dese sobre amarelo, co seu contido, con esa masa nai, tan coidadosamente embalada. Coa consecuencia de que tamén estamos formando a irmandade da masa nai e creamos, máis se cabe, esta ilusión blogueira que temos, formando un pequeno vínculo que nos une un pouquiño.
Lola mandounos instruccións de cómo debíamos tratala, sobre todo como alimentala e con que. Vou ir contando paso a paso o que vou facendo con ela e así vemos se sei tratala ben ou me morre e son unha mala nai adoptiva.
Como é unha filla da Francisquita pois decidín chamarlle Paquiña (como boa galega) ou, en confianza, Paqui.
Encantaríame poder facer uns pans tan fantásticos como os que fai ela.
Grazas Lola por ser unha persoa tan especial (internet aínda vai ter cousas boas). Teño que dicir, que persoalmente, considero que esto che engrandece moitísimo e di moito de ti, a min nunca se me tivera ocorrido. Ademais co vaga que son non me poño a mandar sobres nin tola... Menos mal que non é todo o mundo coma min senón morriamos de asco.