TIRAMISÚ

Betanzos, 1998
Quen non se acorda daquela serie?, “Las chicas de oro”(os máis novos seguro que non, pero os que pasamos de trinta, si). A que máis me gustaba era Sofía, a maior de todas, que sempre empezaba as súas historias como eu empecei esta, Sicilia, 19...
Corría o ano 1998 e aquela rapaza que empezaba a súa andaina como mestra substituta de pobo en pobo pola xeografía galega, chegou a Sada. Alí atopou a outras dúas rapazas nas mesmas condicións ca ela, unha delas chegou ó colexio o mesmo día e como aquel destino quedaba lonxe dos seus fogares tiveron que buscar onde quedarse a vivir. A protagonista desta historia tiña unha actitude negativa, borde e distante, producida por unha circunstancia acontecida na súa vida había pouco, un tanto desagradable e que a facía desconfiar ata da súa sombra.
Aquelas tres rapazas atoparon un piso agradable nun ático do centro do pobo. Pasada unha semana de convivencia o estado de mal humor desapareceu totalmente. As tres mozas empezaron a conxeniar como se se coñeceran de toda a vida e os días empezaron a ser unha aventura. A gargallada, a alegría e o bo humor pasaron a formar parte do seu día a día. Foi unha tempada realmente bonita e sobre todo divertida.
A aquel grupo de tres uniuse un rapaz da zona que era coñecido dunha delas, dunha substitución anterior, e que lles mostrou a zona, ensinándolles lugares sobre todo para comer. Aportou ó grupo o punto de pementa xusto para que todo se convertera nun motivo de diversión.
As excursións, paseos e comidas e ceas fóra empezaron a ser habituais. Nunha desas ceas foron a parar a unha pequena e un tanto lúgubre pizzería de Betanzos, rexentada por italianos e con unha decoración anos oitenta ou setenta case, con pouca luz, asentos de escai granate e outros detalles que daban ó local un aspecto triste e de película antiga, como de Sophia Loren. Pero iso si, con unas pizzas riquísimas. Cando chegou o momento da sobremesa ofrecéronlles uns doces caseiros e variados, cada un dos comensais elixiu unha variedade para poder ir probándoos todos. Entre eles estaba o tiramisú, palabra nova para aquela inocente rapaza, nunca antes oíra falar do tiramisú, pobriña tampouco saíra moito ó mundo.
Cal dos catro doces lles gustou máis a todos? O tiramisú. A partir daquel momento non lle esqueceu nunca e sempre que pode o pide onde vai.

Aquí queda a miña historia co tiramisú. Nin siquera sei o nome desa pizzería, pero non esquecerei nunca ese momento. O tiramisú dese lugar non é coma todos, curiosamente non lle poñen cacao por encima e preséntano sobre una cama de nata líquida. O certo é que é exquisito e en ningún sitio o comín tan rico. De feito, o grupo do que estou falando reunímonos tódolos anos e imos alí a comer pizza e tiramisú. Cabe sinalar que este último ano o dono quixo obsequiarnos con un licor despois de comer e nós dixémoslle que non éramos moi afeccionados ó licor, e que se quería obsequiarnos con algo que o fixera con outra ración de tiramisú, así foi e ese día tomamos ración dobre.

Fai un par de anos entráronme as ganas de facer eu mesma o tiramisú e busquei multitude receitas pola rede. Collendo de aquí e de acolá elaborei a miña propia receita. Teño que dicir que está moi bo e que estou moi contenta con ela, seguro que non se parece en nada ó tiramisú de verdade. Cada un dálle o seu toque persoal e o meu é poñerlle viño doce no canto do amaretto. Desde logo o toque de sabor é ben diferente, pero ben agradable.
Esta é a 1ª vez que lle poño xelatina e gustoume moito a textura que lle queda, poñereilla sempre.

Ingredientes
250 grs de mascarpone
200 ml de nata para montar
4 ovos
4 culleradas de azucre
5 follas de xelatina.
1 dedo de leite nun vaso
1 taza de café
1 vaso de viño doce (Aníval, por exemplo)
16-20 biscoitos de soletilla
Cacao en po

Preparación
- Separamos as xemas das claras e montamos as xemas con 3 culleradas de azucre ata que branqueen.
- Montamos a nata con unha cullerada de azucre.
- Montamos as claras.
- Poñemos a remollar en auga fría as láminas de xelatina durante 5 minutos.
- Mesturamos o mascarpone coas xemas.
- Desfacemos a xelatina nun dedo de leite que temos quente e integrámolo ben coa mestura de xemas e mascarpone.
- Á mestura de xemas e mascarpone engadímoslle a nata e logo pouco a pouco as claras, con coidado e movementos envolventes para que non se baixe.
- Nun molde colocamos os biscoitos de soletilla previamente remollados en café e viño doce que temos mesturados nun prato. Hai que ter coidado porque enseguida se enchoupan e logo rompen, é necesario que queden mollados, pero que non rompan. Cubrimos toda a base do molde e por encima poñemos a metade da crema de mascarpone.
- Encima da crema de mascarpone poñemos outra capa de biscoitos remollados.
- Cubrimos coa crema que queda.
- Espolvoxamos un pouco cacao en po por encima e listo. Moita xente ponlle o cacao no momento de servir, pero a min non me gusta atopar o po cando como, entón se se lle pon cando se remata o cacao está máis húmido e non é tan desagradable ó comelo.


Esta receita voulla adicar a unha amiga miña e mellor persoa, M.G.L., á que aínda que fai pouco que a coñezo, pouco máis dun ano, quéroa como se a coñecese de toda a vida e sempre será unha persoa especial. Ela xa sabe por qué, Mariquiña o que te perdeches.

E tamén, como non, a Estrella e Isa, grazas por todos aqueles bos momentos e polos que están por vir.