- Tuuuuuuuu, tuuuuuuu,tuuuuuuuu, tuuuuuuu
- Si?
- Ola Puri, vou facer para o aniversario do meu pai a túa torta preferida, a torta de limón.
- Que ben!!! Xa verás como vos gusta.
- Estou mirando a receita que me pasaches e non me convence a crema de limón, usa os ovos enteiros, entón para despois facer o merengue vanme a quedar catro xemas perdidas.
- Si, tes razón, eu saqueina dun libro e viña así. Pero podes empregar as xemas para un tocinillo de ceo ou para un flan.
- Non me apetece facer nada máis. Eu poño só as xemas e a ver que pasa.
- Ti proba. Tamén podes pór tres xemas e un ovo enteiro.
- Pois xa me gusta máis esa opción. Outra opción é usar maizena que así sabes fixo que vai callar e acabas antes, pero non me acaba de convencer, sempre lle queda un sabor como a fariña, non sei, quería que fose máis auténtica.
- Claro, proba coas tres xemas e o ovo enteiro.
A conversación alargouse case unha hora máis, pero non procede. Acto seguido metinme en Internet a buscar tortas de limón, lemon pie, crema de limón, lemon curd. Para volverse tolo, cada un coa súa versión, debe de haber tantas cremas como persoas. A maioría levan a fécula de millo (maizena), pero esta vez quería que fose sen ela, probarei con ela noutra ocasión, a verdade é que facilita moito o traballo. Pechei Internet e díxenme "á miña bóla, hai 1000 cremas, pois agora 1001, a miña, que caranto".
En principio ía ser a torta que me pasou a miña queridísima Puri, pero, ao final fixen a miña versión. Só a crema que a masa e o merengue están baixo as súas indicacións.

O domingo fixo exactamente un ano que me iniciei nisto do blog. Estaba espanzurrada no sofá, mirando algún blog e na parte de arriba vin "crear un blog", deille e cando me dei conta estaba listo. Empecei a subir algunhas receitas que xa tiña feitas e con fotos e así de fácil, xa tiña o meu blogue. Paseime unha semana sentada diante do ordenador experimentando e probando a ver como ía isto, preguntando a outras que tiñan blogues e probando por ensaio-erro. E mandándolles mails a amigos e coñecidos para que me desen a súa opinión.
En primeiro lugar quero darlle as grazas a Pilar, Lechuza, porque ela, sen coñecerme de nada foi unha das que me brindou a súa axuda, agora que a coñezo un pouco, xa me explico o por que. Ela, xa llo comentei, é como a miña madriña bloguera, xa había algo nela que me inspiraba confianza, foi a miña primeira seguidora e un dos meus primeiros comentarios. Entrar collida da man dunha das blogueras máis consagradas deste mundo é un auténtico luxo, moitas grazas Pili.
Todo o que me deu, o blog, ata agora foi bo, aprendín moitísimo, coñecín xente fantástica, que aínda que non as coñeza en persoa téñolles cariñiño (non me podo crer que diga isto porque eu son en grao sumo excéptica e desconfiada con isto de internet, pero ao final cáese no que menos pensas). Tamén me serviu para estar máis en contacto con compañeiras e amigas, xente que coñeces nun momento dado, pero que logo, porque cada un segue o seu camiño, non estás tanto en contacto e os lazos vanse desatando. Pois o blog serviu para que eses lazos se estreitasen máis e que esteamos máis en contacto. Algunhas delas nin sequera me imaxinaba que lles gustara o mundo da cociña, así atopamos un punto máis en común, como con Susana, Natalia, Marisa, Belén... e por suposto Puri, que xa tiñamos a nosa relación culinaria, pero agora moito máis.
O único malo: O traballo que supón, que ás veces só de pensar en publicar póñenseme os pelos de punta, cada vez me custa máis. Como agora que estou escribindo isto e suponme un gran esforzo, simplemente porque non me apetece, debe ser porque todo fágoo moi longo e tampouco é necesario facelo tan longo.
Levo uns días despegada do blogue, só miro as cociñas amigas, unha porque non cociño nada digno de ser publicado (aínda que teño unhas cantas receitas atrasadas), outra porque non podo pasar as fotos da cámara ao ordenador, o cable de conexión pediu vacacións, e outra porque teño unha dor estraña nas mans que se agudiza cando uso o teclado.

Quero agradecer todos os agredecimientos, e valla a redundancia, da entrada anterior, en canto ao cambio do blog, de escribir as receitas tamén en castelán. Era unha idea que me roldaba pola cabeza desde fai bastante. Quero aclarar que ninguén en ningún momento me fixo ningún comentario despectivo sobre a lingua que emprego, o galego. O cambio só intenta ser unha mostra de agarimo para todas esas persoas que me visitan de fóra de Galicia, que están aí en cada receita. A mellor forma que tiña de mostrarlle o meu agradecemento, creo que era esta precimsamente. Cando fixen o blogue nunca me imaxinei que puidese vir alguén a visitalo e nin moito menos alguén que non fose galego. Algúns se preguntarán por que non o escribo todo en castelán e me deixo de leas. Pois ben, a esencia do meu blogue é o galego, vou seguir escribindo en galego cada unha das entradas, pero logo poreinas no tradutor e retocarei, será un copia e pega, tampouco me supón tanta perda de tempo. Seguramente se me pase algunha cousa e haxa algún erro polo medio, pero seguro que, aínda así, será de máis axuda que o tradutor. Mil veces grazas a todas e todos. O ano pasado por estas datas o que menos me imaxinaba era que tería 160 seguidores. En canto vin que a xente quedaba non daba crédito, en canto tiven 20 seguidores parecíame a bomba, a medida que soben cada vez me sorprendo máis e o agradecemento é cada vez maior.
MOITÍIIIIIIIIIISIMAS GRAZAS POR ESTAR AÍ!!!!!!

En castellano
- Tuuuuuuuu…, tuuuuuuu…,tuuuuuuuu…, tuuuuuuu…
- Si?
- Hola Puri, voy a hacer para el cumpleaños de mi padre tu tarta preferida, la tarta de limón.
- Que bien!!! Ya verás como os gusta.
- Estoy mirando la receta que me pasaste y no me convence la crema de limón, usa los huevos enteros, entonces para después hacer el merengue me van a quedar cuatro yemas perdidas.
- Si…, tienes razón, yo la saqué de un libro y venía así. Pero puedes emplear las yemas para un tocinillo de cielo o para un flan.
- No me apetece hacer nada más. Yo pongo solo las yemas y a ver que pasa.
- Tú prueba… También puedes poner tres yemas y un huevo entero.
- Pues si ya me gusta más esa opción. Otra opción es usar maizena que así sabes fijo que va a cuajar y acabas antes, pero no me acaba de convencer, siempre le queda un sabor como a harina, no sé…, quería que fuese más auténtica.
- Claro…, prueba con las tres yemas y el huevo entero…
La conversación se alargó casi una hora más, pero no procede. Acto seguido me metí en Internet a buscar tartas de limón, lemon pie, crema de limón, lemon curd… Para volverse loco, cada uno con su versión, debe de haber tantas cremas como personas. La mayoría llevan la fécula de maíz (maizena), pero esta vez quería que fuese sin ella, probaré con ella en otra ocasión, la verdad es que facilita mucho el trabajo. Cerré Internet y me dije “ a mi bola, hay 1000 cremas, pues ahora 1001, la mía, que caray”.
En principio iba a ser la tarta que me había pasado mi queridísima Puri, pero…, al final hice mi versión. Bueno, solo la crema que la masa y el merengue están bajo sus indicaciones.
El domingo hizo exactamente un año que me inicié en esto del blog. Estaba espanzurrada en el sofá, mirando algún blog y en la parte de arriba vi "crear un blog", le di y cuando me di cuenta estaba listo. Empecé a subir algunas recetas que ya tenía hechas y con fotos y ya está. Me pasé una semana sentada delante del ordenador experimentando y probando a ver como iba esto, preguntando a otras que tenía blogs y probando por ensayo-error. Y mandándoles mails a amigos y conocidos para que me dieran su opinión.
En primer lugar quiero darle las gracias a Pilar, lechuza, porque ella, sin conocerme de nada fue una de las que me brindó su ayuda, ahora que la conozco un poco, ya me explico el por qué. Ella, ya se lo comenté, es como mi madrina bloguera, ya había algo en ella que me inspiraba confianza, fue mi primera seguidora y uno de mis primeros comentarios. Entrar cogida de la mano de una de las blogueras más consagradas de este mundillo es un auténtico lujo, muchas gracias Pili.
Todo lo que me ha dado, el blog, hasta ahora ha sido bueno, he aprendido muchisimo, he conocido gente fantástica, que aunque no las conozca en persona les tengo cariñito (no me puedo creer que diga esto porque yo soy de lo más excéptica y desconfiada con esto de internet, pero al final se cae en lo que menos piensas). También me ha servido para estar más en contacto con compañeras y amigas, gente que conoces en un momento dado, pero que luego, porque cada uno sigue su camino, no estás tanto en contacto y los lazos se van desatando. Pues el blog ha servido para que esos lazos se estrechen más y que estemos más en contacto. Algunas de ellas ni siquiera me imaginaba que les gustaba el mundo de la cocina, así hemos encontrado un punto más en común, como con Susana, Natalia, Marisa, Belén... y por supuesto Puri, que ya teníamos nuestra relación culinaria, pero ahora mucho más.
Lo único malo: El trabajo que supone, que a veces solo de pensar en publicar se me ponen los pelos de punta, cada vez me cuesta más. Como ahora que estoy escribiendo esto y me supone un gran esfuerzo, simplemente porque no me apetece, debe ser porque todo lo hago muy largo y tampoco es necesario hacerlo tan largo. Llevo unos días despegada delblog, solo miro las cocinas amigas, una porque no cocino nada digno de ser publicado (aunque tengo unas cuantas recetas atrasadas), otra porque no puedo pasar las fotos de la cámara al ordenador, el cable de conexión ha pedido vacaciones, y otra porque tengo un dolor extraño en las manos que se agudiza cuando uso el teclado.
Quiero agradecer todos los agredecimientos, y valga a redundancia, de la entrada anterior, en cuanto al cambio del blog, de escribir las recetas también en castellano. Era una idea que me rondaba por la cabeza desde hace bastante. Quiero aclarar que nadie en ningún momento me hizo ningún comentario despectivo sobre la lengua que empleo, el gallego. El cambio sólo intenta ser una muestra de cariño para toda esas personas que me visitan de fuera de Galicia, que están ahí en cada receta, la mejor forma que tenía de mostrarle mi agradecimiento, creo que era ésta precimsamente. Cuando hice el blog nunca me imaginé que pudiera venir alguien a visitarlo y ni mucho menos alguien que no fuera gallego. Algunos se preguntarán por que no lo escribo todo en castellano y me dejo de líos. Pues bien, la esencia de mi blog es el gallego, voy a seguir escribiendo en gallego cada una de las entradas, pero luego las pondré en el traductor y retocaré, será un copia y pega, tampoco me supone tanta pérdida de tiempo. Seguramente se me pase alguna cosa y haya alguna pifia por medio, pero seguro que, aun así, será de más ayuda que el traductor. Mil veces gracias a todas y todos. El año pasado por estas fechas lo que menos me imaginaba era que tendría 159 seguidores. En cuanto vi que la gente se quedaba no daba crédito, en cuanto tuve 20 seguidores me parecía la bomba, a medida que suben cada vez me sorprendo más y el agradecimiento es cada vez mayor.
MUCHÍIIIIIIIIIISIMAS GRACIAS POR ESTAR AHÍ!!!!!!

Ingredientes
Para a masa:
260 grs. de fariña de trigo
110 grs. de manteiga
100 g de azucre
1 ovo
1 chisco de sal
Crema de limón:
2 limóns espremidos (medio vaso, uns 125 ml)
125 ml de auga, para completar o vaso co zume.
As raiduras dos limóns
3 xemas de ovo
1 ovo
250 g de azucre (faille falta)
75 grs. de manteiga
1 folla de xelatina
Merengue italiano:
3 claras de ovo
75 g de auga
150 grs. de azucre
15 g de azucre glass
En castellano
Ingredientes
Para la masa:
260 grs. de harina de trigo
110 grs. de mantequilla
100 g de azúcar
1 huevo
1 pizca de sal
Crema de limón:
2 limones exprimidos (medio vaso, unos 125 ml)
125 ml de agua, para completar el vaso con el zumo.
Las rayaduras de los limones
3 yemas de huevo
1 huevo
250 g de azúcar (le hace falta)
75 grs. de mantequilla
1 hoja de gelatina
Merengue italiano:
3 claras de huevo
75 g de agua
150grs. de azúcar
15 g de azúcar glass

Elaboración
Masa
- Mesturar a fariña co azucre e o sal. Incorporar a manteiga fregando cos dedos ata que se forme unha textura areosa. Agregar o ovo e formar a masa. Métese na neveira durante 30 minutos a 1 hora ( ou uns 15-20 min no conxelador, así é máis rápido)
- Unha vez un pouco endurecida a masa estírase. Eu fágoo encima dun papel de fornear.
- Colócase a masa, coa axuda do papel de fornear nun molde engraxado e enfariñado. Pasamos o rodete polos bordos do molde e retiramos a masa sobrante, coa que podemos facer unhas galletas ou cubrir unhas tarteletas máis pequenas. Picamos a masa cun garfo.
Neste punto quero facer unhas puntualizacións: A masa logo de pasarlle o rodete parece que está moi grosa no bordo, déixase así, porque se se deixa máis fina é moi difícil de despegar, só se retíran ben os restos de masa. O molde ideal é un molde baixiño, estriado e de metal e se é antiadherente mellor. Eu fíxeno nun molde de cerámica, precioso, de sargadelos, agasallo da miña comadre de Silleda, que aínda non estreara e facíame moita ilusión estrealo, pero, non é o máis adecuado. É bonito para deixar aí a torta e presentala xa nel. Aínda así gustaríame máis no outro tipo de molde. Coa masa que me sobrou metina nuns moldes individuais, da descrición anterior, e quedaron xenial, ademais non fai falta nin engraxalo nin enfariñalos, quedan perfectos.
- Cubrimos a masa con papel de fornear e encima colocamos uns garavanzos (nas tarteletas non o fixen e quedaron igual de ben).
- Introducimos no forno prequentado a 180º durante 20 minutos. Nos últimos 5 minutos retirei o papel cos garavanzos. Cando vemos que os bordos están dourados, retiramos e deixamos arrefriar.

Crema de limón
- Derretir a manteiga e deixala arrefriar, xa o vai facendo mentres se fai o resto
- Colocar unha pota con auga a lume alto, coa cal realizarase un baño maría.
- Colocar nun bol 3 xemas, 1 ovo, as raiduras de limón e o azucre. Bater durante 3 minutos e agregar a manteiga derretida xunto co zume de limón coado e mesturado coa auga. Ponse ao baño maría.
- Cunha culler de madeira revolver constantemente ata que tome espesura. Complicado e aburrido proceso. Estiven uns 35 min dándolle voltas, tiña consistencia, pero non a suficiente. Decidín pasalo ao lume baixo e ir aumentando a temperatura progresivamente ata que empeza a facer algunha burbulla (5 de 9, empezando en 2). Estiven como 15 min máis e foi adquirindo consistencia. Vémolo cando cae da culler de forma continua, non a pingas. Outra forma de probalo é coller unha pequena porción nunha culleriña e deixala arrefriar, se pasado un intre, un par de minutos, ao darlle a volta á culleriña non se cae a crema é que está lista. Aínda así decidín incorporarlle unha folla de xelatina, previamente hidratada 5 min en auga fría, para que o corte fose máis limpo.
- Deixamos arrefriar a crema de limón, cubrina con filme para que non se formase costra.
- Cando estea fría énchese a masa. No meu caso o molde é demasiado grande para esta cantidade de crema. O molde ten 27 cm de diámetro. Esta cantidade de crema sería máis adecuada para un molde de 22 cm.
Merengue italiano
- Facemos un almíbar con 150 g de azucre e 75 de auga. Pómolo ao lume e cando chegue a ebulición deixámolo uns cinco minutos máis. Reservamos e esperamos a que amorne.
- Montamos as claras a punto de neve forte e ao final engadimos o azucre glass (eu o tamizo previamente para que non teña grumos), en forma de choiva.
- Para rematar e co almíbar non máis da temperatura corporal ímolo engadindo ás claras deixándoo caer en forma de fío á vez que se segue batendo, pasando o batedor xunto por onde cae o almíbar.
- Pomos o merengue encima da crema de limón, podemos aplicalo cunha manga pasteleira e facer a decoración que máis nos guste.
- Metemos a torta no forno, co grill, para dourala. Temos que estar pendentes para que non se nos queime. Cun minuto é suficiente.

En castellanoElaboración Masa
- Mezclar la harina con el azúcar y la sal. Incorporar la mantequilla frotando con los dedos hasta que se forme una textura arenosa. Agregar el huevo y formar la masa. Se mete en la nevera durante 30 minutos a 1 hora ( o unos 15-20 min en el congelador, así es más rápido)
- Una vez un poco endurecida la masa se estira. Yo lo hago encima de un papel de hornear.
- Se coloca la masa, con la ayuda del papel de hornear en un molde engrasado y enharinado. Pasamos el rodillo por los bordes del molde y retiramos la masa sobrante, con la que podemos hacer unas galletas o cubrir unas tarteletas más pequeñas. Pinchamos la masa con un tenedor.
En este punto quiero hacer unas puntualizaciones: La masa después de pasarle el rodillo parece que está muy gruesa en el borde, se deja así, porque si se deja más fina es muy difícil de despegar, solo se retiran bien los restos de masa. El molde ideal es un molde bajito, estriado y de metal y si es antiadherente mejor. Yo lo hice en un molde de cerámica, precioso, de sargadelos, regalo de mi comadre de Silleda, que todavía no había estrenado y me hacía mucha ilusión estrenarlo, pero…, no es el más adecuado. Es bonito para dejar ahí la tarta y presentarla ya en ella. Aún así me gustaba más en el otro tipo de molde. Con la masa que me sobró la metí en unos moldes individuales, de la descripción anterior y quedaron genial, además no hace falta ni engrasarlo ni enharinarlos, quedan perfectos.
- Cubrimos la masa con papel de hornear y encima colocamos unos garbanzos (en las tarteletas no lo hice y quedaron igual de bien).
- Introducimos en horno precalentado a 180º durante 20minutos. En los últimos 5 minutos retiré el papel con los garbanzos. Cuando vemos que los bordes están dorados, retiramos y dejamos enfriar.
Crema de limón- Derretir la mantequilla y dejarla enfriar, ya lo va haciendo mientras se hace el resto
- Colocar una olla con agua a fuego alto, con la cual se realizará un baño María.
- Colocar en un bol 3 yemas, 1 huevo, la rayadura de limón y el azúcar. Batir durante 3 minutos y agregar la mantequilla derretida junto con el zumo de limón colado y mezclado con el agua. Se lleva al baño María.
- Con una cuchara de madera revuelver constantemente hasta que tome espesura. Complicado y aburrido proceso. Estuve unos 35 min dándole vueltas, tenía consistencia, pero no la suficiente. Decidí pasarlo al fuego bajo e ir aumentando la temperatura progresivamente hasta que empieza a hacer alguna burbuja (5 de 9, empezando en 2). Estuve como 15 min más y fue adquiriendo consistencia. Lo vemos cuando cae de la cuchara de forma continua, no a gotas. Otra forma de probarlo es coger una pequeña porción en una cucharilla y dejarla enfriar, si pasado un rato, un par de minutos, al darle la vuelta a la cucharilla no se cae la crema es que está lista. Aún así decidí incorporarle una hoja de gelatina, previamente hidratada 5 min en agua fría, para que el corte fuese más limpio.
Dejamos enfriar la crema de limón, la cubrí con film para que no se formase costra.
- Cuando esté fría se rellena la masa. En mi caso el molde es demasiado grande para esta cantidad de crema. El molde tiene 27 cm de diámetro. Esta cantidad de crema sería más adecuada para un molde de 22 cm.
Merengue italiano- Hacemos un almíbar con 150 g de azúcar y 75 de agua. Lo ponemos al fuego y cuando llegue a ebullición lo dejamos unos cinco minutos más. Reservamos y esperamos a que temple.
- Montamos las claras a punto de nieve fuerte y al final añadimos el azúcar glass (yo lo tamizo previamente para que no tenga grumos), en forma de lluvia.
- Por último y con el almíbar no más de la temperatura corporal lo vamos añadiendo a las claras dejándolo caer en forma de hilo a la vez que se sigue batiendo.
- Ponemos el merengue encima de la crema de limón, podemos aplicarlo con una manga pastelera y hacer la decoración que más nos guste.
- Metemos la tarta en el horno, con el grill, para dorarla. Tenemos que estar pendientes para que no se nos queme. Con un minuto es suficiente.