BISCOITO DE MASCARPONE CON DOUS CHOCOLATES

Unha terrina de mascarpone na neveira que estivo nas miñas mans un montón de veces porque a pobre estorbaba, cambiou de andel, estivo arriba, abaixo, diante, detrás... Cada vez que a collía preguntábame para que a compraría, que acabaría no lixo unha vez caducada. Sempre pensaba nun delicoso biscoito, pero non podo aparecer na casa con un biscoito, eu soa non o podo comer, que será algo moito, non porque non poda con el, senón porque se arrima demasiado ós ósos. Antes de que tivera un destino fatal decidín que faría un biscoito para levarlle ós meus compis e así amenizar o recreo. Encántanos chegar á sala e atopar algo rico encima da mesa.

A presentación é algo cutre, por non dicir moito. A verdade é que non son moi meticulosa coas presentacións. Vexo por aí outros blogues con unhas postas en escena impresionantes e eu aparezo con esta cutrada. Xa sei que o comentario vai ser que o que conta é o sabor, pero a vista alimenta o blogue xa que non se pode degustar polo menos disfrutar coa vista, non é o caso.

Todo o mundo dixo que estaba moi rico, pero que van a dicir... A min gustoume, pareceume que tiña un sabor especial, pero esta é a miña opinión...

Ingredientes
1 terrina de mascarpone (250 grs). (usarase de medida)
1 brick de nata de 200 ml
2 terrinas de azucre
3 terrinas de fariña
½ medida de aceite
1 cullerada de esencia de vainilla
4 ovos
1 sobre de levadora Royal
150 grs de chocolate negro de cobertura
150 grs de chocolate branco

Preparación
- Mesturar o mascarpone e a nata co azucre, mellor cun batedor eléctrico. Engadir os ovos, mesturar. O aceite, mesturar, a esencia de vainilla. E por último a fariña coa levadura, cada medida por separado, tamizada. Cando estea ben incorporada a 1ª engadimos a 2ª e logo a 3ª.
- Derretemos o chocolate negro no micro (vixiándoo e revolvéndoo frecuentemente para que non se queime, cada 30 sg).
- Incorporamos o chocolate á masa, se non a mesturamos de todo quedan pequenos cúmulos ou riscos de chocolate que lle dan un toque moi bo.
- Partimos en anaquiños pequenos 100 grs de chocolate branco e incorporámolo á mestura anterior.
- Métese no forno a 170º uns 45 minutos, os dez últimos co ventilador. O ideal para saber se está cocido é pinchalo con unha agulla ou un coitelo e que saia seco. O dos tempos é moi relativo según o forno.
-Derrétese o resto do chocolate branco e decórase con el.

PEITUGAS DE POLO RECHEAS DE XAMÓN E QUEIXO

Estiven revisando as últimas receitas e que aburrimento de blogue, son todas iguais, son todas de masas de levedar (menos os pementiños, que quedaron aí no medio os pobres). Creo que se me está vendo o plumeiro. Encántame amasar e gústame tanto a masa levedada... Así me estou poñendo eu, que tamén levedo. Entre o repouso que lle dou (porque non fago nada de exercicio) e a cantidade de masa levedada que lle meto ó corpo, pois levedo coma un roscón. Creo que se me abren son de masa.
A verdade é que só fago o que me apetece, como agora non podo facer doces pois, hala co pan!, que ó fin é o cabo masa é. Non cociño case nada salgado e o que cociño non é digno de ser visto, cocidiño e a pasar. Pero o outro día pensei que podía comer as peitugas diferentes e púxenme a probar. Cometín algún erro, que terei en conta para a próxima.

Ingredientes
1 peituga de polo
sal
2 lonchas de queixo
1 loncha de xamón (no meu caso era lacón, pero pode ser cocido, beicon, serrano, a gusto do consumidor)
200 ml de viño branco
1 culleradiña de aceite de oliva
Para a guarnición
2 cenorias
3 allo-porros

Preparación
- Abrése ben a peituga, sálgase e colócase na súa superficie unha loncha de queixo, unha de xamón e outra de queixo. Pódese salgar un pouco por fóra, hai que ter en conta tamén o que lle metemos dentro porque se é xamón serrano, por exemplo, necesitará menos sal.
- Enrolase a peituga e átase.
- Píntase o fondo da fonte con aceite de oliva. Metemos a peituga e as hortalizas cortadas en anacos e salgámolas un pouco.
- Rocíase todo co viño e métese no forno prequentado a 200º.
- Cal foi o meu fallo? Que ás cenorias cústalles bastante facerse. Entón ós 45-50 minutos quítase a peituga e déixase acabar de facer as cenorias. Para a próxima ou as cozo un pouco antes ou as pico máis finiñas en bastonciños, por exemplo. As hortalizas estiveron unha hora e cuarto.
- Cóllese parte das hortalizas coa salsa que quede e pásase polo batedor eléctrico.
- O puré ponse de cama e encima a peituga cortada. Acompañada do resto das hortalizas.

Creo que quedou un prato san, pouco calórico e saboroso

PAN DE VIENA

E vai de pan...

Vinlle este pan a Lola de Chez Dashita e outro día fixo a mesma masa, aínda que con outra presentación, Onega de Magia en mi cocina. As dúas o copiaron do libro “Panes” de Richard Bertinet, teño que comprar ese libro. Ámbolos dous blogues téñenme totalmente enganchada e fascinada, fan auténticas delicias.
Ademais Onega facilítanos a dirección dun vídeo do autor coa forma de amasado e como darlle forma ós pans. Encantoume o vídeo e paréceme moi útil. Grazas Onega, non o perderei de vista.

Cando era pequena miña nai preparábame uns bocatas con un pan parecido a este con xamón cocido, moito me gustaba. Hoxe cando os saquei do forno tiven que ir comprar o xamón cocido e trasladeime á nenez por un instante.

Ingredientes:
250 gr. de leite enteiro morno (como non teño leite enteiro, puxen metade de leite desnatado e a outra metade de nata)
15 gr. de fermento fresco ou 3 gr de levadura seca en po.
500 gr. de fariña de forza
60 gr. de manteiga a temperatura ambiente
40 gr. de azucre
10 gr. de sal
2 ovos e outro para pincelar




Elaboración- Sacar a manteiga con tempo para que se vaia abrandando un pouco.
- Xuntar a levadura coa fariña, se fose fresca habería que fregala fariña co fermento coa axuda das xemas dos dedos coma se estivese preparando unhas faragullas.
- Cortar a manteiga en anaquiños e fregala tamén coa fariña ata que estea ben integrada.
- Quentar un pouco o leite no micro, só a temperatura corporal.
- Engadir o azucre e o sal e mesturar. Logo engadir os ovos batidos e o leite. Soster o conco cunha man mentres lle dá a volta e mesturar os ingredientes coa outra (pódese usar unha rasqueta para mesturar, pero eu non teño) durante 2-3 minutos, ata que a masa comece a formarse.
- Pasamos a masa á superficie de traballo, sen fariña nin nada. Está pegañenta, pero é perfectamente manexable ( a miña non era tan pegañenta como se ve no vídeo, pero creo que foi porque a traballei máis no recipiente)



- Traballei a masa tal como di no vídeo. Cando rematei suaba a chorro.
- Quedará unha masa homoxénea e manexable.
- Enfariñar lixeiramente a superficie de traballo, colocar a masa encima e formar con ela unha bóla, levando os extremos cara ao centro da masa, presionar ben cara abaixo co polgar e ir rotando a bóla a medida que se traballa. Dar a volta á bóla, estirar e esconder os bordos cara abaixo.
- Seguidamente depositar a bóla de masa no interior dun recipiente lixeiramente enfariñado, cubrir cun pano de cociña e deixar repousar nun lugar ao resgardo de correntes de aire (dentro do forno apagado, por exemplo), ata que dobre o seu volume (unhas 2 horas).


- Unha vez repouse a masa, envorcala sobre a superficie de traballo con suavidade.
- Desgasificar a masa, presionando a masa cara abaixo.
- Cortala masa nos anacos que se queira, depende de como se queiran os pans. Eu fixen 10 e completos.
- Darlle forma: Aplanar cada anaco formando un rectángulo. Dobrar a metade da masa cara ao centro presionando cos dedos. Dobrar o outro lado cara ao bordo presionando tamén cos dedos, formando unha especie de rulo. Volver a aplanar e dobrar pola metade lonxitudinalmente e deixar o pregue pola parte de abaixo.
- Pódenselle facer cortes ou non, eu fíxenllos a uns e a outros non, quedaron máis bonitiños os dos cortes.
- Deixar repousar por segunda vez ata que volva dobrar o volume (outras dúas horas).
- Pincelar con ovo batido, se se quere.
- Meter no forno prequecido a 180º. Cando os metín dentro baixeino a 170º. Estiveron 20 minutos. Os últimos cinco minutos con papel de prata por encima para que non se tostar de máis. Pode alguén crer que o meu forno non ten a opción de só abaixo?
- Quedan deliciosos, tenros, esponxados. Ideais para unha merenda ou un almorzo. Penso que son ideais para as merendas dos nenos, seguro que ningún rechista con este delicioso pan.
Ademais é máis nutritivo que o pan común.

PAN CON LIÑO E PASAS

Os pisos
Pregúntome eu que materiais empergarán para que se oia todo. Ou é que aquí no meu pobo os fan peor que en ningunha parte do mundo? Que horror ter un veciño toca narices, por non dicir outra cousa. No meu caso é un tipo que adora o volume alto da tele e da radio. Ás veces oio máis a súa tele que a miña, con dicir que se vou á cociña oio a súa e non a miña. Os sábados pola mañá pon a tele a todo volume na habitación, xusto debaixo da miña. Non falla, a iso das nove menos cuarto, levántome dunha mala leite. Estaraa vendo ou será para espertarme a min? Antes púñame a radio, comenteillo e quitouna, pero agora leva unhas semanas coa tele, pon uns documentais da sexta, moi interesantes, pero estou segura de que non os ve. Eu so quero durmir o sábado, pois non, levántase el e arriba "to Dios". Hai xente que o de vivir en comunidade non o ten asumido e fai o que lle peta, como se estivesen sos. Cando compramos os pisos deberíamos esixir illamento acústico. Eu non creo que acabe a miña vida neste piso, e se compro outro ten que ter illamento acústico porque uns veciños complicados poden amargarche moito a vida.
Vou coa receita, que por hoxe xa me desfoguei.
Esta receita vina no blogue de Hilmar "Mis recetas favoritas" e non fun capaz de quitalo da cabeza ata telo feito. A min non me quedou coma o dela, pero tampouco estou descontenta. O dela ten uns ollos moi grandes e o meu tenos pequenos. A razón, nin idea, porque a masa medrou moitísimo e logo trateina con agarino para que non perdera o aire, como ela indicou. Unha vez formados os pans medraron moitísimo. Os tempos de levedado difiren moito dos seus porque os climas cambian moito e ás masas haille que esperar o seu tempo. Non será a última vez que o faga porque é un pan delicioso.

Ingredientes:
Para o prefermento
108 gramos de fariña de forza (non fun precisa cos 108 porque teño a báscula algo tola)
108 gramos de auga morna
0,1 gramo de fermento seco instantáneo (a punta do coitelo)
Para a masa
365 gramos de fariña de forza (un pouco máis de 350) (a min fíxome falta algo máis)
43 gramos de fariña integral
22 gramos de fariña de centeo
300 gramos de auga fría
Todo o prefermento
10 gramos de sal
2 gramos de fermento seco instantáneo (levadura) (máis ou menos a metade do paquetiño da marca vahiné )
3 puñados de pasas
Ademais necesítase:
50 gramos de sementes de liño ou linaza (son brancas, as de Hilmar son negras)
127 gramos de auga
Non fun precisa coas cantidades porque a báscula oscila moitísimo e usei no seu defecto un medidor)

Elaboración
Prefermento
- Mestúranse todos os ingredientes do prefermento nun recipiente, tápase e deixase repousar entre 12 e 18 horas. Estará listo cando se vexan burbullas. Eu deixeino arredor de 22 horas. Pregunteille a Hilmar e díxome que a temperatura ideal serían uns 25º, pero na miña cociña haberá uns 18º. De todos xeito metino no armario do calentador para que estivese máis quentiño. Empecei con isto un venres á noite, a iso das 22:00. Podería facelo no mesmo sábado empezando pola mañá e meténdoo nun sitio máis cálido, cerca do radiador da calefacción e tapándoo con algunha mantiña. Vamos que con 15-18 horas xa lle chegaría.
- Noutro envase colócanse as sementes de linaza coa auga. Déixanse repousar tamén o mesmo tempo do prefermento. As sementes absorben toda a auga. As miñas quedaron como xelatinosas e pegañentas. Esto fíxeno o sábado pola mañá, pareceume moito poñelas ó mesmo tempo ca o prefermento (estiveron na auga unhas 10 horas)

Da masa final:
- Aquí cambia un pouco o proceso porque ela ten panificadora, pero eu so teño “manificadora”
- Metemos todos os ingredientes nun recipiente: fariñas, fermento (levadura), sal, prefermento e case toda a auga (menos o 20% aprox.). Mestúrase todo moi ben cunha culler de madeira, tentando integrar ben todos os ingredientes, eu acabo metendo a man. Debe ser bastante tempo (uns dez minutos). (Debería ser máis porque cinco minutos é o que emprega Hilmar coa panificadora e á man sempre é menos o proceso de mestura e de amasado. Nesta parte do amasado ela di que ten que desenvolverse ben o gluten, iso é importante para que os ollos saian grandes)
- Agregar o resto da auga, seguir amasando ata que todo estea ben mesturado e a masa vólvase elástica e moi suave. É unha masa moi húmida e nada manexable, parece ser que é así. Está lista cando ao levantar un pouco, estírase e non rompe. Pégase un pouco nas mans, pero despégase con facilidade. Neste paso golpeeina moito e amaseina bastante. (Aquí ela volve a masar outros cinco minutos. Teño que ter en conta para a próxima amasar máis nestes dous pasos)
- Incorporar as sementes de linaza e as pasas, e amasar ata que estea todo mesturado. Aquí empezou o meu calvario porque, como xa dixen, as sementes de liño estaban xelatinosas e húmidas, o cal aportou humidade á masa. Cando empezaba a estar todo integrado a masa pegábase moitísimo, non era capaz de desfacerme dela, entón decidín poñerlle máis fariña para secala un pouco, dous puñados. Aínda así seguiu quedando pegañenta. Para manexala mellor o ideal é engraxar as mans.
- Colocar a masa nun recipiente engraxado, e deixar levar, tapado con película de cocíña. Neste paso fixen moi diferente de Hilmar (ela propón: levedar dúas horas e media (2,5 horas)... cando leve unha hora e media, cun pouco de fariña nas mans dobrar a masa (coma se fose un sobre) ... e logo deixar que termine de levar unha hora máis.). Pero eu fixen o seguinte: Preparei a masa ás 21:00 hrs do sábado e eu quería o pan para o domingo, entón a miña intención era que levedara toda a noite. Despois de 3 horas levedando fíxenlle a dobrez coma un sobre (sacámola do recipiente, estirámola coas mans (engraxadas, no meu caso) e nunha superficie un pouco enfariñada dóbrase en tres, primeiro un terzo da masa cara o centro e logo o outro terzo por encima do primeiro, quedando este no medio, igual que se fai co hoxaldre). Vólvese a colocar no recipiente e pasadas dúas horas vin que medrara moito, que se o deixaba a temperatura ambiente toda a noite cando volvera pola maña sairíase do recipiente, polo cal, decidín metela na neveira.
- Á mañá seguinte aínda medrara, estando na neveira e todo. Pareceume incrible o que medrou esta masa con tan pouca levadura.

- Colócase a masa nunha mesa enfariñada (eu coloqueina encima de papel de forno), estírase coidadosamente un pouco para non sacarlle o aire, e córtase no número de pans que se queiran facer. Eu fixen 4.
- Colocar coidadosamente cada peza na bandexa onde se van a fornear, (coa axuda dunha espátula e como tiña o papel de fornear por debaixo foime moi doado, senón sería complicado porque a masa é moi branda) espolvorexarlles un pouco de fariña, e deixar repousar entre 45 e 60 minutos (eu púxeno no forno apagado coa luz encendida (para que lle dea un pouco de máis calor), dúas horas).
- A parte do forneado é complicada, cada un debe coñecer o seu forno e adaptarse a el. Se eu sigo as instruccións de Hilmar sairíanme tizóns. Prequentei o forno a 200º con un recipiente con auga para crear humidade. Introducín o pan e baixei a temperatura a 170º. Na primeira media hora co recipiente con auga para crear vapor e logo quiteillo. Estivo 20 minutos máis
- Apagar o forno e deixalos dentro uns cinco minutos máis coa porta entre aberta. Estarán listos cando se vexan ben dourados.



COMENTARIOS: O que máis me chamou a atención foi o que medrou con tan pouca levadura. Teño que confesar que eu puxen máis ca que ela recomenda. No prefermento non puxen só a punta do coitelo, puxen dúas veces a punta do coitelo. Na masa di 2 gramos e eu creo que non parei en tres. O sobre de levadura ten 4,6 grs e a min sobroume algo menos da metade. Penso, por cálculos a ollo, que 1,5 grs de máis, tendo en conta a receita orixinal.
Visto o visto a cantidade recomendada de levadura é suficiente.

O mellor a razón de que os seus ollos sexan máis grandes é que eu engadín máis fariña porque a masa me parecía demasiado pegañenta. Pode que tivera que quedar así de pegañenta. Era elástica, pero moi pegañenta. Aínda despois de engadir máis fariña o seguía sendo. Tamén pode ser por ela empregar a panificadora e eu a manificadora, sempre se amasa menos a man que na máquina e máis sendo unha masa tan pegañenta que dificulta a tarefa a man. Sea como fora o meu pan tamén estaba estupendo, non lle vou quitar o mérito.
Para a próxima podo probar a poñerlle máis calor ó forno, probarei a 180º




Como se pode comprobar a masa medrou moitísimo