ARROZ CON BERBERECHOS

Unha receita salgada de vez en cando non ven mal para a saúde deste blogue e da blogueira que o rexenta. Acabo de darme conta de que a última receita salgada tamén foi de arroz. Nótaseme certa debilidade, non o disimulo moito a verdade. Os cereais en case tódalas súas formas son a miña perdición.
Na miña zona chamámoslle berbechos, pero parece que en galego normativo tamén son berberechos.
Estas cantidades dan para catro racións.

Ingredientes
Arredor dun quilo de berberechos
1 cebola
2 dentes de allo
2 cenorias
1 pemento verde pequeno
1 allo-porro
3 puñados de chícharos
3 cazos (dos de servir sopa) de arroz bomba
6 culleradas de aceite
Un sobre de azafrán
Auga ou caldo
Preparación
- Pola mañá, no mesmo día que os cociñamos introducímolos en auga con sal ou en auga do mar , no caso de que se teña cerca. Se os berberechos xa veñen depurados non fai falta.
- Cocemos a metade dos berberechos (introducímolos en auga fría de xeito que non os cubra ben de todo) e a outra metade seguen na auga fría con un pouco de sal para que solten as areas, en caso de que as tiveran . Só teñen que abrir. Sacámoslle a vianda e reservamos. Colamos a auga de cocelos por se ten algunha impureza e deixámolo no lume cunha pouca auga (a cantidade que creamos necesaria para a cocción do arroz, sempre máis vale que sobre ca que falte), debe ferver e queda a lume baixo. Ten que estar quente para poder engadirllo logo á cocción do arroz.
- Poderíamos deixalos todos con cuncha, pero son demasiadas. Eu deixei algúns con cuncha para incorporar ó arroz porque me encanta comer o arroz de dentro das cunchas.
- Pícanse moi finiñas as hortalizas (eu na picadora) e sofrítense nesta orde: cebola e allo, allo-porro, cenoria e o pemento. Déixase que se faga un pouco cada un e logo engádese o seguinte. Eu fago moito as hortalizas, evítome que me repita e ter dor de estómago. Incluso despois de pochadiñas póñolle a tapa a lume baixo e deixo que se fagan ben.
- Incorpórase o arroz e os chícharos. Dánselle unhas voltas ata que vexamos que o arroz absorbeu parte do xugo.
- Engadir a auga ou caldo, o azafrán e unha pizquiña de sal, hai que ter coidado co sal porque xa os berberechos poden aportar suficiente, mellor probamos case ó final da cocción e se vemos que está soso engadimos máis . Ó principio engadín 7 cazos de auga. Fun engadindo auga a medida que a ía bebendo. O arroz que usei foi o bomba e necesita máis auga ca outro arroz. Ademais quería me quedara algo caldoso. Puideron ser uns 12-14 cazos de auga. Cocendo sempre sen tapa e rexendo cunha culler de pao de vez en cando. Estivo no lume arredor de media hora, pero a nós gústanos moi cocido. O da cocción é persoal, cada un debe probalo e decidir cando está no seu punto.
- Cando está practicamente cocido engadimos os berberechos que temos con cuncha. Dámoslle unhas voltas e deixamos que abran. Unha vez abertos deixámolo sobre 5 minutos e engadimos os berberechos que temos sen cuncha.
- Probamos de sal e engadimos se fixera falta. Pode que xa aporten suficiente os berberechos. Eu engadín un pouco.
- Tapamos cun pano e deixamos repousar sobre 10 minutos.

O ROSCO

Non sabía que nome poñerlle, realmente o que quería facer era un rosco. Aquí, na miña zona a este doce chámaselle así, non sei moi ben por qué, dado que é unha trenza, para ser rosco tería que ser redondo, ó redondo chámaselle rosca. A realidade é que se ti lle dis a calquera que comiches rosco todo o mundo pensa nisto. Tamén lle chamamos pan de ovo. O caso é que quixen experimentar.
En agosto fixen un rosco, pero coa masa da larpeira. Na que amasas e amasas ata que che corre a suor pola fronte. Pero a miña intención é que quede máis esponxoso. Polo que tentei facer un híbrido entre a masa de rosco e a de brioche, seguindo ademais certos consello de i-recetas. Cambiei a forma dos levedados porque quería atopar unha fórmula na que puidese facelo de un día para outro, pero que fose fresco do día, ó ler a receita creo que se entenderá o que quero dicir. O resultado non foi o esperado, non me serve este experimento.

Ingredientes
4 ovos + 1 para pintar por encima
800 grs de fariña de forza (máis ou menos)
50 grs de levadura de panadería
200 cc de leite
150 grs de manteiga
100 grs de azucre + unha culleradariña para a levadura
2 culleradiñas de azucre vainilla
Media culleradiña de esencia de limón (opcional)
Unha culleradiña de esencia de anís
Unha culleradiña de aroma de azahar
1 culleradiña de sal

Realización
-Sacar a manteiga da neveira, troceala e deixala a temperatura ambiente mentres se vai facendo o resto
- Amornar o leite e desfacer nel a levadura coa axuda dunha culleradiña de azucre. Deixar fermentar arredor de 20-30 minutos tapado con film, ata que triplique o volume.
- Tamizar a fariña e agregarlle o azucre, o sal, os ovos batidos, as esencias e a mestura de levadura, xa fermenteda. Mesturar todo ata conseguir una masa homoxénea que non se pegue ás mans nin ao conco. Empecei mesturando coa culler de pao e rematei coas mans. Se non chega a fariña inicial engadiráselle máis (eu usei os 800 grs, inicialmente foron 600 e logo engadín 200 máis) . Finalmente engadimos a manteiga a temperatura ambiente e integrámola ben. Custa un pouco, pero hai que ter paciencia, acaba integrándose. Este proceso fíxeno coas mans. O final queda unha masa brandiña, parece coma pegañenta, pero non o é, despégase perfectamente da superficie de traballo e das mans.
- Envolvémola masa en película de cociña (film). Envolvémola ben para que non se saia ó fermentar e introducímola na neveira durante 8-10 horas. Podería ser toda a noite. A miña intención ó facer esta receita é elaborar hoxe a masa e os levedados e mañá cocela para que estea recén feita. Eu acabei de facela sobre as dúas e dez de medio día e estivo na neveira ata as 10 da noite.
- Sacala de neveira, retirar o film e darlle forma. Neste caso divido en tres partes, que teñan o mesmo peso aproximadamente e fago unhas tiras longas. Con elas realizo a trenza. Xa a podemos realizar encima da propia bandexa de forno, cuberta de papel de fornear, onde a imos cocer porque logo é difícil collela.
- Déixase fermentar durante unhas cantas horas, ata que se vexa que dobrou o volume, chégalle con dúas ou tres horas. No meu caso levedou toda a noite, metido dentro do forno apagado. Cando o vin levei un susto, case non cabía na bandexa, perdera a forma de trenza e estaba todo desparramado. Mireino cando me deitei sobre a 1 da mañá e estaba perfecto para cocer. Estiven tentada, pero resistinme a ver que pasaba e canto era capaz de medrar. Recordo que cando miña nai conta como facía miña avoa os roscos, di que os deixaba levedar toda a noite, probablemente non tiveran tanta levadura. Terei que seguir experimentando e probar con menos levadura.
- Píntase con ovo batido, pónselle un pouco azucre remollado en auga e métese no forno prequentado a 160º, na parte central, se vemos que se doura moito por encima, cubrímolo con papel de prata. Despois de 5o-55 minutos está listo. O do calor do forno é moi relativo. Eu prefiro poñelo a 160º e esperar máis tempo a que estea cocido, que poñelo a 180º e que se toste por fóra. O que fixen en agosto púxeno a 180º e duróuseme ben por fóra e por dentro non quería estar moi cocido. O truco para comprobar que está cocido é baterlle suavemente coas puntas dos dedos e que soe oco.

BOLIÑOS

Como todo isto forma parte dun experimento, retirei da masa unha pequena cantidade e formei unha boliña que deixei fermentar nun recipiente tapado con film, dentro do forno apagado, durante 2 horas. Fixen uns boliños alongados, como pans de leite e volvinos a deixar fermentar encima da bandexa de forno, cuberta con papel de fornear, dentro do forno apagado durante 2 horas. Píntanse con ovo batido. Logo métense no forno quente a 160º durante 20 minutos.



Isto fíxeno para poder apreciar as diferenzas, coa mesma masa, de distinto proceso de levedado.
Este último proceso era o que facía habitualmente. Sempre me deu bo resultado, pero cando o facía, ou era o día antes e ó día seguinte non está tan bo, ou era no mesmo día pola mañá, para o cal, tiña que madrugar un montón e andar a cen para chegar a tempo ó lugar onde quedara a comer, sempre chegaba tarde. O que pretendía con este experimento é que cando vou a comer a algún sitio e levo este doce, poder levalo recén feito sen ter que levantarme moi cedo e logo chegar a última e co bolo fervendo e ás veces non ben cocido. Non atopei a solución.

NOTAS: Os boliños, co levedado tradicional, quedaron perfectos. No rosco teño que probar doutra maneira, deixalo na neveira toda a noite e logo o segundo levedado facelo pola mañá, dúas ou tres horas ou senón facelo como nesta ocasión, pero cocelo ese mesmo día pola noite.

De todos xeitos, con mala presenza e todo, de sabor estaba bo e esponxadiño tamén. A receita cos mesmos ingredientes heina repetir.

RISOTTO DE GAMBAS E POLO

Sábado, ou San Sábado, para min é o día máxico, non oír o despertador, levantarme sen mirar o reloxo, esa sensación de que o día é meu e podo facer o que queira, relax interior.
Normalmente, nin cociño os sábados, algo rápido e que lixe pouco, pero hoxe levanteime con ganas de comer algo rico. Vou á neveira e non hai nada. Atopei unha bolsa de pasmesano rilado, sen caducar, uns tranchetes, bueno xa temos algo. No conxelador unha gambas peladas e unha peituga de polo. Arroz e pasta sempre hai. Pois teño que apañarme con isto. Para sibaritas non valería, porque o parmesano tería que ser recén rilado, as gambas frescas e o arroz, do tipo “non sei canto”. A min sóubome ben e paréceme un apaño perfecto para días “tontos” coma hoxe, incluso para uns invitados inesperados. E de paso publico unha receita salgada.

Ingredientes
1 cebola pequena
1 dente de allo
1 allo-porro
2 cazos (de servir sopa) de arroz
4 culleradas de aceite
1 cullerada de queixo parmesano rilado
2 lonchas de tranchetes.
1 cullerada de margarina ou manteiga.
150 ml de viño branco (neste caso foi Albariño)
Auga quente ou caldo
Sal, albahaca e pementa.
Gambas peladas conxeladas (unhas 15)
1/2 peituga de polo
Realización
- Pícanse a cebola, o allo e o allo porro miúdos (na picadora).
- Ponse a auga coa peituga a quentar. Ten que estar quente para cando llo botemos ó arroz.
- Cando a peituga vaia facendo caldo (aínda sen cocer, unha fervedura), sácase e pícase en tacos pequenos. O caldo queda a lume baixo para cando o necesitemos. Cando a auga do polo empeza a ferver fórmase unha escuma que eu sempre retiro cunha culler. Á auga do caldo púxenlle un pouco sal, pero só unhas areas entre os dedos.
- Ponse a tixola ó lume co aceite e así que estea un pouco quente póchanse a cebola, o allo porro e o allo. Cando estea douradiño engadimos as gambas e o polo. Todo o conxunto deixámolo facerse durante 10 min. Revolvéndoo frecuentemente. Púxenlle unha tapadeira e con calor baixo para que se vaia facendo. Salgamos un pouco.
- Engadimos o arroz e dámoslle unhas voltas (sobre dous min). Podemos salgalo un pouco (eu poño poco sal de cada vez)
- Engadimos o viño e deixamos que se consuma. Sempre dando voltas. O viño amorneino 20 sg no micro porque lin nalgún sitio que ao arroz é mellor non botarlle nada frío.
- Cando vexamos que xa non hai case líquido do viño, engadimos un par de cazos (dos de servir sopa) de caldo quente e deixamos que o arroz o vaia bebendo. Cando vaia habendo menos líquido engadimos outra pouca auga, así ata que vexamos que o arroz vai cocido. Ímolo probando par a ver se está ó noso gusto. A min gústame ben cocidiño, polo que o tiven vinte minutos. Debe quedar melosiño e caldoso. Esto de estar cocido é moi persoal, se les por aí o risotto é “al dente”, ten que quedar entre cru e cocido. Isto é para gourments, pero eu son moi rústica e a comida que estea ben cocida.
- Case ó final da cocción púxenlle un pouco de albahaca e de pementa e rectifiquei de sal (pareceume que estaba soso). A cantidade de pemente e sal é un pouco persoal porque hai xente que lle gusta a comida moi especiada e a outros só que teña unha nota moi sutil.
- Cando vemos que está cociñado, baixamos o calor (o 1) e poñémoslle os queixos. Neste punto tamén engadimos a margarina ou manteiga. Remexemos ben e deixámolo repousar un pouco tapado cun pano.

NOTAS: Por que ten esa cor? Pois ben, explícome, esa cor débese a que dourei moito as hortalizas. Sería mellor non douralas tanto, pero resulta que a min séntame fatal o allo e a cebola, repítenme todo o día e prodúceseme unha lixeira dor de estómago. Descubrín que se os fago ben non teño esta reacción no meu corpo e polo tanto, fágoo sempre porque ó sabor final da comida non lle inflúe.
Estas cantidades dan para dúas racións

TORTA CON LÁMINAS DE MAZÁ

Ingredientes
2 tazas de fariña
½ taza de azucre
½ culleradiña de sal
1 sobre de levadura Royal
1 taza e media de leite
3 ovos
1 cullerada de esencia de vainilla
4 culleradas de aceite
6 mazás grandes (usei tabardillas)
* As tazas empregadas son de 250 ml
Ingredientes para a cobertura
100 grs de manteiga
1/3 taza de azucre
1 ovo

Realización
- Tamizar a fariña nun bol grande, engadir o azucre, o royal e o sal. Mesturar ben os ingredintes.
- Engadir o leite, a esencia de vainilla, o aceite e os ovos batidos. Remexer todo enérxicamente ata que estea ben integrado, non haxa grumos e saian burbulliñas.
- Pelamos as mazás e cortámolas en finas láminas que imos sumerxindo na masa para que non se oxiden.
- Vertemos nun molde engraxado e enfariñado (neste caso era de 22x30) e introducimos no forno prequentado a 180º uns 45 minutos, ata que estea firme e un pouco dourada.
- Mestras se vai forneando facemos a cobertura. Derretemos a manteiga, deixámola enfriar e engadimos o azucre e o ovo batido.
- Pasados os 45-50 minutos quitámola do forno e vertemos na superficie a cobertura axudándonos dun pincel para que se reparta uniformemente. Volvemos a introducila no forno outro cuarto de hora.

Notas: Aínda admitiría máis mazá. En cru parece moita mazá, pero logo ó cocer non é tanta
A fonte de inspiración foi i-recetas, aínda que modifiquei as cantidades porque me pareceu pouco.Os tempos tamén cambian porque cada forno é un mundo e como porque ó ser máis cantidade necesita máis tempo de cocción.

Para a próxima engadiríalle menos azucre á cobertura e tamén deixalo un pouco menos no forno

Está moi rica, digna de repetila varias veces nesta época de mazás.

TORTA AREOSA DE FIGOS

Cada vez que me paseo pola horta ínflome a figos e como onte non podía comer todos os que estaban maduros, decidín collelos e probar con esta torta.

Ingredientes
50 gr. améndoa moída
280 gr. fariña
175 gr. manteiga
120 gr. azucre 10 gr. azucre vainillado
10 gr. azucre moreno (opcional)
1 culleradiña de café de canela en po (opcional)
1/2 sobre de fermento Royal
Figos frescos maduros (os suficientes para cubrir a torta, 15)


Elaboración

- Mesturamos todos os ingredientes secos ata que estean ben integrados.
- Cortamos a manteiga (que estará a temperatura ambiente) en anaquiños e incorporámolos ós ingredientes secos, o xeito de facelo é restregando todo o conxunto. A masa debe quedar areosa (a min non me quedou moito) .
- Pór a metade da masa forrando a base do molde. Colocar os figos en cuartos apertándoos un pouco (eu púxenos sen pelar ben lavados).
- Espolvorear o resto de masa por encima facendo grumos.
- Fornear en forno prequentado a 200º durante 35 minutos (na orixinal di 20 minutos, os misterios dos fornos) ou ata que estea douradiña por arriba.
NOTAS: Non me quedou coma a orixinal e non sei o por qué dado que empreguei a mesma cantidade de ingredientes. A min persoalmente non me gustou coma para repetir, non se me fixo agradable a textura, pero a meus pais encantoulles.
Outro fallo que lle atopei foi que a base quedoume bastante húmida, debeu ser pola auga que soltaron os figos. Daba a sensación de que non estaba ben cocida.
Fonte de inspiración: Dulce algodón

TRONCO DE CREMA CON COBERTURA DE CHOCOLATE

Proba superada. Esta era outra das miñas asignaturas pendentes. Non me atrevía porque miña nai intentouno dúas ou tres veces e sempre lle rompeu, polo tanto, eu xa me fixen á idea de que non me ía saír, xa que miña nai é moi habilidosa, se ela non é capaz eu menos.
É un doce moi bo de facer, pero é curioso a cantidade de dúbidas e dificultades que xorden cada vez que fas algo por 1ª vez e non lle podes preguntar a ninguén se fixeches o correcto. Algunhas cousas falas por intuición ou porque a ti che parece que ten que ser así, pero pode ser que haxa algún truco que che facilitara o traballo. Nas receitas que les por aí só aparecen as fotos moi bonitas, pero só me xurdiron a min esas dificultades? Ninguén conta as peripecias. Eu vou contar as miñas e agradecería, se hai alguén por aí que xa pasara pola experiencia ou que saiba cal é a forma correcta, que me dixeran como debo facer.

Biscoito

Ingredientes
100 gr. de fariña.
Un chisco de sal.
2 ovos
Outros 2 ovos, dos que se separarán as xemas das claras
110 gr. de azucre lustre (po) (80 gr. para montar as xemas-ovos e 30 gr. para montar as claras)

Realización
- Cun batedor eléctrico de varillas, montamos as claras a punto de neve con 30 gr. de azucre po, que verteremos aos poucos cando a claras estean a medio montar. Reservamos.

- Nun bol grande montamos as xemas cos ovos e 80 gr. de azucre po, batendo cun batedor eléctrico ata que queden perfectamente montadas, moi pálidas, case brancas e aireadas.

- Engadimos as claras montadas aos ovos/xemas montadas, ao principio unha pequena cantidade e despois o resto de modo coidadoso e envolvente, partindo do centro e de abaixo cara arriba.
- Para rematar, incorporamos a fariña en forma de choiva (tamizándoa) e mesturando coidadosamente, de modo envolvente, como anteriormente, coa mesma espátula.

- Estendemos a masa sobre a bandexa cuberta con papel de forno, alisando lixeiramente a superficie, é bastante difícil estender a masa, ademais que te preguntas se será igual de gorda por todo, leva o seu tempo estendela de forma uniforme e por toda a bandexa. Metemos no forno prequentado a 180º durante 15 minutos (depende do forno), ata que pareza que empece a tostarse polos bordos e, sobre todo, ao pulsar co dedo recupere a súa posición orixinal. Retiramos do forno.
- Cubrír o biscoito con papel de forno, previamente pincelado con auga, ata o momento de rechear. Así foi moi sinxelo envolvelo.
- Se non o imos a usar de inmediato reservarémolo cuberto dese papel en todo momento.

Crema pasteleira
Ingredientes

Dúas xemas
3 culleradas de azucre
3 culleradas de maicena
300 ml de leite
Realización

Quentar o leite (se non ferve non pasa nada). Sempre o fago no micro.
Mesturar nun cazo as xemas, o azucre, a maicena e un pouco de leite fría. Remexer ben ata que se mesture todo sen grumos.
Poñer a mestura ao lume, non moi forte (medio alto) e engadirlle inmediatamente o leite. Non todo, a metade. Remexer cunhas varillas ata que vaia espesando. Subirlle a temperatura, pero nunca ao máximo. Cando vaia espesando xa se ve a necesidade de engadirlle máis leite ata conseguir o espesor desexado. Ten que quedar espesiña. Deixámola enfriar un pouco porque así estará máis consistente e traballaremos mellor con ela. Para que non colla costra cubrirémola con film (esto aprendino nas miñas excursións bloguerís, pero non sei onde. Podo confirmar que é certo)

Almíbar para mollar o biscoito
Ingredientes

200 ml. de auga.
100 gr. de azucre.
Un chorriño de ron
Realización

- Fervemos a auga co azucre sen remexer, ata que burbullee e o azucre estea totalmente disolto. Retiramos do lume e vertemos o ron (ou licor). Se non o imos a usar de inmediato pode conservarse no frigorífico.
Para que non se seque, empaparemos o biscoito xusto antes de enrolalo e aplicar o recheo.

Cobertura de chocolate

Ingredientes
200 ml de nata líquida (ao 35% MG)
150 gr. de chocolate de cobertura
1 culleradiña de mel (opcional) (disque da mellor cortar)
25 grs de manteiga
Realización
- Derretemos o chocolate no micro
- Vertemos a nata nun cazo que poida ir ao lume, engadimos o mel, se a usamos, e fervémola. Cando ferva retirámola do lume e engadimos o chocolate e a manteiga. Remexemos cunha espátula de silicona en movementos circulares e desde o centro ata que se incorporetotalmente e forme unha cobertura homoxénea e sen grumos.
A min non me quedou de todo ben, quedoume con grumos, como se o chocolate solidificara. Xa a teño feito outras veces e non me pasou, pero fixen ó revés incorporei a nata ó chocolate. Na receita orixinal non derrete o chocolate no micro, córtao finiño co coitelo, pero eu pensei que así aínda se me ía desfacer menos. Non sei que fallou (aínda que logo ó callar non se notaba). Na receita orixinal tampouco inclúe a manteiga, pero decidín poñerlla porque así lle daba máis brillo.

Montaxe
Aquí empeza o lío e as dúbidas de se fixen o correcto ou non
- Retiramos o papel humedecido que cobre o biscoito, mollámolo co almíbar e cubrímolo coa crema pasteleira, de tal xeito que non chegue ós bordos. Aquí hai que ter coidado, débese arrimar menos ó bordo no que se vai rematar a envoltura porque senón sairase, esto pasoume e saíuse un pouco, debería prevelo, pero non o fixen e a medida que ía enrolando a crema vai avanzando . Enroscámolo con coidado.

Outra dúbida: Por que lado se enrosca? Polo máis ancho ou polo máis estreito. decicín facelo polo máis ancho, pola parte longa, así queda un tronco máis alongado, se o fixera ó outro xeito tería máis voltas, creo que tomei a decisión acertada.
- Mentres preparei a cobertura envolvín o tronco en filme e metino na neveira.
- Para min o peor foi o proceso de cubrir o tronco co chocolate, non por difícil, que non o foi, senón por se o procedemento non foi o axeitado. Teño as miñas dúbidas de que o fixera ben. Coloquei a grella do forno encima dun molde de cristal, cadrado e fondo (de 22x30), cuberto con papel de forno. Coloquei encima da grella o tronco e vertín a cobertura de chocolate por encima, que estaba bastante líquida. Quedou perfectamente cuberta, pero a cantidade de chocolate que quedou no papel, que se fai con el? Paréceme demasiado derroche tirar con todo ese chocolate. se fixera menos non estaría holgada para ir repartíndoo por todo. Logo retireino do papel cunha culler e metino nun bote para outra vez, tentei aproveitalo.

Aquí está a mostra de cómo apliquei a cobertura

- Déixase que arrefríe un pouco (metino na neveira uns 15 minutos) e pódese decorar cun garfo facendo pequenas incisións, debuxando pequenas ondas. Metémolo na neveira para que a cobertura se endureza.
- Outra dificultade que me xurdiu foi cómo manexalo. Como o pasamos da grella a unha bandexa de servir? Non se desparramará todo e adeus a todo o traballo feito? Eu manexeino con dúas espátulas colléndoo con coidado por debaixo e non pasou nada.
A fonte de inspiración foi i-recetas, aínda que non foi un en concreto, collín de varios.

BISCOITO DE MAZÁ

Tiña 6 mazás no fruteiro pedindo papas, ou as tiraba ou facía algo rico. Optei por isto último. Ademais apetecíame un biscoito. Estiven entre o biscoito e unha torta de hoxaldre con crema pasteleira, pero gañou o biscoito.

Ingredientes
6 mazás tirando a pequenas
4 culleradas de azucre (pódeselle poñer menos, depende gustos doces)
1 culleradiña de café de canela
1 iogur natural (neste caso era desnatado cremoso azucrado, de 100 grs). O vaso de iogur usarase de medida
2 medidas de azucre
½ medida de aceite
3 ovos
3 medidas de fariña de repostería
2 medidas de maicena
1 sobre de levadura Royal

Elaboración
O primeiro é pelar as mazás, finiñas e mesturalas co azucre e coa canela. O azucre engádollo pouco a pouco a medida que troceo as mazás para que non se oxiden. Metemos as mazás 5 minutos no micro para que abranden. Na metade da cocción dámoslle unha volta. Esta parte é a que máis tempo leva o resto é moi rápido.

Preparamos a masa do biscoito: Mesturar o iogur co azucre, mellor cun batedor eléctrico. Engadir os ovos, mesturar. O aceite, mesturar. E por último a fariña coa levadura e a maicena, cada medida por separado, tamizada. Cando estea ben incorporada a 1ª engadimos a 2ª e logo a 3ª... A fariña xa a mesturei co batedor de man. Cando estea ben mesturado incorporamos a mazá, a cal pasei polo batedor, pero non de todo, algún anaco aínda ía enteiro. A masa queda bastante branda. Introducir a masa nun molde engraxado e enfariñado (no meu caso foi nun molde de silicona e sempre os pinto con manteiga derretida). Metémolo no forno a 180º os 30 primeiros minutos e logo a 160º co ventilador unha media hora ( o mellor para saber se está cocido é sempre probar con un coitelo ou unha agulla, se ó introducilo no biscoito sae seco, xa está, senón hai que esperar. O que pasa é que éste engana, sae sempre mollada, pero xa se nota que non é masa senón que é mazá).
Cando o metín no forno pensei “que sairá de aquí?”. Pois un delicioso e sinxelo biscoito húmido con sabor a mazá.